Catalina State Park to E Tucson (maandag 13 maart, negende fietsdag)

We mogen vandaag weer fietsen. Dat betekent rond 6.00 uur wakker worden (iets later uit de slaapzak), om 6.45 ontbijten en niet eerder dan 7.30 uur vertrekken. Later dan 8.00 vertrekken is ook niet de bedoeling. We zijn mooi op tijd vandaag (ik heb goed geslapen, ondanks geluiden, die ik inmiddels als van coyotes afkomstig kan kwalificeren). We hebben vandaag een relatief korte rit, maar we kunnen deze verlengen met een bezoek aan een museum. Piet vertelt me in de ochtend, dat Nel Bruining (bekende van de Weissensee) tijdens het skiën is "aangereden" door een Duitse skiër met acht gebroken ribben tot gevolg. Oeps. Paul rijdt nog in het park verkeerd, maar wordt door de rest gecorrigeerd: altijd handig, als er meer mensen met werkende GPS meefietsen. In het park moeten we door een "overflooded" stukje weg rijden. De eersten gaan (de fiets dragend) over het zand langs de kant, maar dat lijkt me toch wat overdreven. Ik rij dwars door het stroompje heen en dat levert geen enkel probleem op. Ik krijg volgers: kwestie van schapen en dammen. Als we het park uitrijden, neem ik nog even een foto van het bord met de naam Catalina State Park: altijd leuk. Er is aangekondigd, dat we vandaag heel veel over een fietspad rijden en dat klopt. Het fietspad brengt ons min of meer om Tucson heen. Het is een prachtig fietspad, mooi geplaveid, maar wel met de nodige bochten. Na een tijdje rijden we langs een toekijkende, grote hond, wat bij navraag een coyote blijkt te zijn: dat zal je in Nederland niet meemaken (en het is ook wat minder risicovol dan een ratelslang). Het fietspad wordt volop gebruikt zowel door fietsers als door wandelaars. Bij de aanvang vanochtend was het nog koud, maar ik kom steeds meer wielrenners tegen in korte broek en soms zelfs alleen een wielrenshirtje: dat scheelt toch nog wel een paar lagen met mij. We volgen min of meer de loop van een rivier, die is drooggevallen. Desalniettemin zijn er veel bruggen over de rivier: nu en dan  al er dus toch veel water in de rivier staan. Wij gaan dan op het fietspad onder de bruggen door: er is dus echt over nagedacht bij de aanleg van de bruggen en het fietspad. Er wordt ook aangegeven, dat "when flooded" de fietsers niet onder de brug door moeten gaan, niet alleen vanwege het water, maar ook vanwege het afval ("debris"), dat na een overstroming op het fietspad terecht kan komen. Het fietst prima op het fietspad, maar door de bochten en de toenemende drukte is opletten wel vereist. Na 22 mijl hebben we de eerste sag-stop: er kunnen wat laagjes kleding uit. De auto neemt die dan mee en die kan je dan eind van de middag weer opzoeken. Het is toch wel even wennen, dat het zo snel van koud naar warm kan gaan (en andersom). 

Na de sag-stop fietsen we weer verder. We hebben nog steeds een mooi geplaveid fietspad: dat is toch wel een verademing vergeleken met alle ellende, waar we al overheen gefietst zijn. Het is natuurlijk niet allemaal slecht, maar hier leer je de fietspaden in Nederland wel waarderen. Na de sagstop rijden we verder om Tucson heen over de fraaie fietspaden. Ik heb het idee, dat er een groot fietspad om Tucson heen is aangelegd om mensen meer aan het fietsen te krijgen (een "loop" dus: wat mij betreft is dat prima geslaagd). Na 34 mijl gaan Piet, JJ en ik naar het vliegtuigmuseum. Paul gaat direct door naar de eindbestemming, ook al kan hij daar voorlopig nog niet naar binnen. We moeten ongeveer 7 mijl fietsen naar met museum: dat is nog een aardig ommetje, edoch bezien in het licht van het totaal te overzien. We hebben geen fietspad meer, maar de weg is goed berijdbaar en voldoende breed. JJ gaat op kop rijden en hij rijdt flink door. Na een paar mijl komen we bij een "graveyard", van vliegtuigen wel te verstaan. Er staan er volgens mij zeker duizend netjes geparkeerd: echt bizar. Ze schijnen deels gesloopt te worden, opdat het materiaal weer gebruikt kan worden, maar dat gaat blijkbaar in een laag tempo. Even later zijn we bij het museum: het Pima Air en Space Museum. De vliegtuigen staan deels in hangars en deels in de open lucht. We beginnen bij het begin: een replica van het vliegtuig, waarmee de Gebr. Wilbur en Orville Wright de eerste succesvolle vlucht maakten. Eerlijk gezegd heb ik altijd de gedachte gehad, dat dit vliegtuig Kitty Hawk heette, maar dat was dus de plaats in Noord Carolina, waar ze hun eerste vluchten deden. En om een idee te geven: ze maakten bij hun proeven al gebruik van windtunnels. Er staan veel min of meer bijzondere vliegtuigen etc. : bij de aankomst in het museum een aandrijfraket voor ruimtevaartuigen (Discovery etc.), die heel groot is, en binnen de drager van een atoombom, die heel klein is. Voorts: het kleinste vliegtuig, waarmee gevlogen is The Bee, geschilderd in toepasselijke kleuren), helikopters (oa Lynx en Apache, die Nederland volgens mij ook gebruikt (heeft)), Beechcraft (vliegtuig, dat Nederland volgens mij ook gebruikt heeft), straaljagers (Starfighter, die Nederland ook gebruikt heeft), een heel kleine helikopter voor een persoon, die gebruikt zou moeten worden door personen, die achter de vijandelijke linies waren gedropt en dan met zo'n apparaat zelf weer terug zouden kunnen vliegen; deze zijn nooit in productie genomen, maar voor James Bond zou het wel wat geweest zijn, hoewel die doorgaans in dat soort omstandigheden liever een helikopter voor twee personen heeft), B52 bommenwerper (100.000 ton bommen op Vietnam!!), V1 vliegende bommen (er zijn er 5800 op Londen afgeschoten met "slechts" 8.000 doden tot gevolg; in 1942 hadden de Duitsers de ontwikkeling afgerond, maar door oa logistieke problemen, kwamen ze pas half 1944 in productie), een Mig (gekregen van de Canadezen) en nog veel meer. Neef Paul B. zou hier kwijlend rondlopen. Overigens zijn er ook diverse passagiersvliegtuig te zien, ook van inmiddels verdwenen maatschappijen (ik zie er een van TWA: Trans World Airlines: ik meen mij te mogen herinneren, dat het boven Lockerbie neergeschoten vliegtuig van TWA was). We lopen twee uur rond: dan heb je toch wel een idee van wat er op dit gebied allemaal te zien is (en hoeveel geld er in militaire vliegtuigen gestoken is). Het is inmiddels behoorlijk warm. We besluiten om in het restaurant bij het museum de lunch te nuttigen. Alternatieven zijn er ook niet. Daarna gaan we weer terug naar het punt, waar wij en sommige andere medefietsers: we zien er meer bij het museum) van de route afgeweken zijn. Onderweg doen we verwoede pogingen om een mooi (hoog) plekje te vinden om het "graveyard" te fotograferen. Ik klim zelfs (een beetje) in een boom met enkele prikken tot gevolg (niet giftig volgens JJ, die een paar dagen later aangeeft PhD in toxicologie te zijn.... ; dat schept toch weer wat vertrouwen, denkend ook aan de rattlesnakes; en dan zijn nog twee van de meefietsende dames dokter..). Even later zijn we bij een plek waar we zonder fratsen van een redelijke hoogte de keurig op een rijtje staande, uitgerangeerde vliegtuigen kunnen fotograferen. Als we weer op het goede spoor zijn, vervolgen we onze tocht. We maken gebruik van de pink arrows, Google map (JJ) en mijn GPS om bij de juiste plek uit te komen: Empire High School in Tucson. We hebben er dan (inclusief ommetje) 56 mijl op zitten. De High School heeft, zoals ik bij eerdere bezoekjes al heb gezien, overal foto's van sportprestaties van leerlingen hangen: dat moet toch tot de verbeelding g spreken. Het is Spring Break en de leerlingen zijn dus vrij en de warme douche ook. Maar nu het buiten nog warm is, is dat niet zo erg. De meeste fietsers/begeleiders slapen in de sporthal, maar een select groepje, onder wie ik, mag in de zaal slapen, waar de worsteltrainingen plaatsvinden: lekkere mat. Er staat ook een weegschaal: ik ben nog niet aan gekomen. Na de douche verblijf ik even in de chillzone: hapje en drankje. Daarna werk ik wat aan mijn blog. Het avondeten doen we buiten: dat is weer een fris klusje, maar het smaakt uitstekend. Bovendien moet ik blijven eten: fietsen en warm blijven kost immers energie.