Palatka - St. Augustine (maandag 24 april, vijfenveertigste fietsdag)

We kunnen vandaag alvast een beetje uitslapen: om 9.00 uur starten is immers wat anders dan om 7.30 of zelfs 7.00 uur starten. Toch zijn Piet en ik even na 8.00 uur al bij het ontbijt. Er heerst een vrolijke stemming en opvallend is uiteraard, dat we allemaal dezelfde shirtjes aan hebben. Het ontbijt smaakt prima: op basis daarvan ga ik St. Augustine (Beach) wel halen. Ik spreek JJ nog even: hij heeft geen problemen met zijn hand. Sherry roept rond, dat er om 8.50 uur een groepsfoto gemaakt gaat worden. Gisteravond was het daarvoor te donker en bovendien was Sawyer er toen niet bij. Nu zijn we wel compleet. De groepsfoto wordt naast het motel gemaakt, mede omdat de grond daar wat afloopt. Dan is het gemakkelijker om iedereen goed op de foto te krijgen. Toch verloopt het nog niet helemaal soepel, omdat nogal wat mensen zich met de juiste opstelling bemoeien (Rick bijvoorbeeld, maar die heeft een universitaire graad in fotografie/journalistiek en dus wel enig recht van spreken). Ik laat het gelaten over me heenkomen. Problematisch is voorts nog enigszins, dat er door twee fotografen tegelijkertijd foto's gemaakt worden. Anders geformuleerd: naar welk vogeltje moet je kijken? Hoe dan ook, de foto's worden genomen en het resultaat wachten we wel af.

Even na 9.00 uur vertrekken we stuk voor stuk voor de laatste 35 mijl: zo kunnen we bij het vertrek ook nog een keer op de foto gezet worden. Piet, Paul, Rick en ik vertrekken na elkaar en zoeken elkaar snel weer op. Het is ook de bedoeling, dat we een beetje bij elkaar blijven. We gaan eerst de brug over, die direct achter ons motel is gelegen en over een brede rivier gaat, die meer aan een meer doet denken. We komen daarna te fietsen op een rustige weg, die afgescheiden is van het autoverkeer. Eigenlijk fietsen we dus op een fietspad, dat echter niet zo mooi met bomen omzoomd is als het fietspad, waar we gisteren op gereden hebben. Maar toch, een fietspad en dat al voor de tweede dag achter elkaar. Ik vertel mijn medefietsers, dat dit fietspad veel lijkt op de fietspaden, die we in Nederland hebben. Het fietst heerlijk relaxed. Dat medefietsers er ook zo over denken blijkt wel uit het feit, dat de volgorde nu anders is dan anders: waarschijnlijk moeten de meeste fietsers nog wennen aan zo'n fietspad. Na 10 mijl hebben we de eerste en de laatste sagstop van vandaag en eigenlijk ook van de tocht. Een weemoedig gevoel daalt al over me neer. De sag wordt voor de gelegenheid niet alleen bemand door Jim en Sharon, maar ook door de vrouwen van Rick en JJ. Het is er druk en dat heeft vanzelfsprekend te maken met het feit, dat de fietsers mede door de nog maar weinig verreden kilometers veel meer bij elkaar gebleven zijn dan anders. Na 10 mijl fietsen heb ik nog geen grote behoefte aan eten en drinken, maar ik nuttig toch maar wat, al is het maar voor de vorm. Voorts komen er uiteraard bedankjes voor Jim en Sharon, die ons de hele tocht begeleid hebben. Na de sagstop rijden we nog even over het fietspad, dat na ruim 15 mijl ophoudt te bestaan. Ik had even de ijdele hoop, dat we vandaag de gehele route op een fietspad zouden kunnen afleggen, maar blijkbaar wordt dat als overdreven gezien. We belanden dus weer op een gewone weg. Daar zie ik, dat met name Sean en David wat onvoorzichtig worden in die zin, dat ze (inclusief JJ, Jenny en Teresa) soms met z'n drieën naast elkaar rijden. Dat is toch ook weer wat te veel van het goede, zeker als er van beide kanten auto's komen. Gelukkig levert het geen problemen op. Na een mijl of 25 (we zijn dan al onder de Interstate 95 doorgegaan) zie ik een bord met St. Augustine City Limit: dat bord moet uiteraard gefotografeerd worden, ook al rijden Piet, Paul en Rick door: om St. Augustine is het immers te doen, al bijna twee maanden. Na de foto haal ik ze snel weer in, mede omdat ze het tempo verlagen. We rijden de stad verder in, komen op King Street, kruisen US Highway 1 en rijden de oude stad binnen. We zien The Bridge of Lions (Ponce de Leon), die het vasteland met Augustine Beach verbindt, liggen, maar het is niet de bedoeling, dat we de brug nu al oversteken: voor de laatste vijf mijl moeten we nog even geduld hebben. We gaan eerst van de lunch genieten en wel bij A1A Ale Works op de tweede verdieping van een gebouw, dat alleen door de weg van het water tussen het vasteland en Augustine Beach gescheiden wordt, prachtig uitzicht biedt op de Ponce de Leon en ook op het Plaza de la Constitucion: niet verkeerd dus. Het weer staat het toe, dat we buiten eten genietend van het hiervoor vermelde uitzicht. Waar is de tijd gebleven, dat het ook tijdens de lunch vreselijk koud was? Niet meer aan denken, maar genieten van het moment. We zitten met z'n drieën aan een tafeltje, omdat Rick en JJ met hun respectievelijke vrouwen aan een tafel zitten. Ook de andere rijders hebben zo hun eigen tafeltje. Dit is één van de laatste gelegenheden om nog wat foto's van elkaar te maken en daar wordt grif gebruik van gemaakt (en voor deze gelegenheid komt Rick toch weer even bij ons zitten). De lunch smaakt uitstekend, maar onder dit soort toch al licht euforische omstandigheden smaakt alles goed. Rond 13.00 uur, als we de lunch genuttigd hebben, gaan we weer verder. We steken gezamenlijk de Ponce de Leon over (toch wel iets van ruim 500 meter) en komen dan op de A1A. Deze volgen we tot het restaurant van McDonald's: we moeten dan nog ongeveer twee mijl. Hier stoppen we om (na twee maanden) onze veiligheidshesjes af te doen, foto's te maken met het bord Welcome to St. Augustine Beach en "de parade" voor te bereiden. Gisteren is Susan aangewezen als degene, die bij de parade voorop mag fietsen. De A1A is toch nog wel een drukke weg en we moeten het zo zien te regelen, dat er een auto van ons voorop rijdt, gevolgd door de fietsers met Susan op kop en dan afgesloten met een auto van ons ter bescherming. Daarbij moeten we onze weghelft helemaal inpikken ("take the lane") om te voorkomen, dat er weer auto's tussen gaan rijden. Dat lukt uiteindelijk en onder luid getoeter (van onze eigen auto's, maar toch ook van andere auto's, die blijkbaar zien, dat er wat "bijzonders" aan de hand is) leggen we de laatste twee mijl af. Er is nog even gediscussieerd, of we tijdens het rijden van de laatste twee mijl glazen champagne zouden moeten nuttigen (denkend ook aan de slotetappe van de Tour de France), maar er is uit veiligheidsoverwegingen voor gekozen om de champagne (in dit geval cider, verzorgd door Chris, Mischa en Daniel) reeds tijdens de stop bij McDonald's te nuttigen. We hebben nu dus onze handen vrij en dat is ook wel lekker en zeker zo veilig. Susan geniet zichtbaar van het op kop rijden en de rest geniet uiteraard van het afleggen van het laatste gedeelte. Per slot van rekening is 2800 mijl een heel eind. We fietsen nu in het verlengde van het strand: daar gaan we zo dus niet komen. Bij het Marriot Hotel, waar eind van de middag de afsluitende bijeenkomst is, moeten we linksaf om de laatste 100 meter te fietsen en zo op het strand te komen. Net voor de bocht staan al de nodige familieleden (van de meeste fietsers zijn er wel verwanten overgekomen). Voor het hotel staat overduidelijk zichtbaar de grote RV van Teresa en haar echtgenoot Cameron met daarvoor de tekst Sea 2 Sea Victory: dit behoeft geen nadere toelichting. In de bocht staat tot mijn verrassing (en met de Nederlandse vlag) ook neef en buurman Paul Boekel, die me vorig jaar nog inhaalde, toen ik de Vierdaagse van Nijmegen gelopen had. Dat was voor hem toch iets dichterbij, hoewel ik nu uiteraard ook wat meer mijlen heb afgelegd. Naast Paul B. zie ik ook Mary en Emily, vrouw respectievelijk dochter van medefietser Paul (zoon Michael is overgekomen vanuit Cleveland, maar ziek geworden: jammer). We draaien in de bocht de 7th Street op, zien op 100 meter afstand de duinen (als je dat zo noemen mag) en nog een kippenbruggetje om van de duinen op het lager gelegen strand te komen. Nu heb ik uit lang vervlogen tijden zes jaar ervaring met over een kippenbruggetje fietsen, maar in dit kippenbruggetje zit een trapje in: dat is toch lastig fietsen. Het trapje doen we dus maar lopend. Maar dan is het strand toch daar en worden door Barb persoonlijk de medailles uitgereikt. De laatste meters over het strand gaan lopend. Ik doe mijn schoenen uit en loop met de fiets de zee (pardon: oceaan) in. Het water is warmer dan aan de andere kant, de kant van de Pacific. Ik heb inmiddels begrepen, dat het water bij Californië vanaf Alaska komt, terwijl het water hier vanaf de Golf van Mexico komt: dat scheelt dus wel een paar graden. Om mij heen zie ik alle fietsers hun fiets in de oceaan dopen: dit is toch het moment, waar we met z'n allen twee maanden naar uitgekeken hebben. De stemming is uitbundig en dat is logisch. Ik til mijn fiets boven mijn hoofd voor de fotografen, Piet heeft daar vanwege zijn schouderkwetsuur meer problemen mee. Paul B. filmt het, maar dat gaat niet goed. Er moet een tweede opname komen: daarin krijg ik de fiets niet meer helemaal omhoog in die zin, dat ik één arm niet helemaal kan strekken. Geen schouderkwetsuur, maar mijn armen zijn moe: ik heb ook meer kracht in mijn benen dan in mijn armen. Paul B. heeft Piet, Paul (toch ook de helft van Dietsen bloed) en mij inmiddels oranje slingers (het is over een paar dagen Koningsdag) en de Nederlandse vlag gegeven. Daarmee gaan we uiteraard op de foto, waarbij het nog lastig is om een goede positie in te nemen, omdat Barb ons vanaf de andere kant fotografeert (Nederlanders op de website is commercieel interessant, denk ik) en ik toch ook de oceaan op de achtergrond wil hebben. Hoe dan ook, de foto's worden gemaakt, ook door Mary en Emily. Na dit tafereel stel ik Piet voor om even de oceaan in te duiken. Ik doe mijn shirt uit en ren die kant op, gevolgd door Piet. Hij probeert mij bij te houden. Op de fiets is dat geen probleem, maar hardlopend wel met als gevolg, dat Piet iets scheurt in zijn liesstreek. Hij haalt het water nog wel, maar het gaat niet gemakkelijk. Gelukkig is dit niet twee maanden geleden bij de start gebeurd: anders hadden we meteen een probleem gehad. Het water is heerlijk verfrissend. Om mij heen zie ik veel blije mensen: sommige opgetogen, omdat ze hun familieleden weer zien, andere daarom en omdat "het er op zit". Langzamerhand verlaten de fietsers, hun aanhang en de staf het strand. De meeste gaan naar het hotel, Paul, Mary, Emily en Paul B naar het appartement, dat zij gehuurd hebben en waar Mary en Emily al een paar dagen verblijven. Piet en ik gaan naar het Marriot Hotel, dat dus zo'n 100 meter van het strand afligt. Er is een grote zaal in het Marriot, waar om 17.30 uur het afscheidsdiner begint en waar nu onze bagage ligt. We leveren onze fietsen in, halen bij de receptie onze sleutel op (betalen gaat wat lastig, omdat onze creditcards niet geaccepteerd worden, maar we kunnen een deel cash betalen: dat is voor nu even voldoende), halen de bagage op en nemen een douche: even bijkomen. In het vervolg zijn we (samen met Lance) nog even bezig met onze fietsen: trappers eraf, zadel eraf, fietstassen leegmaken (voor zover het van ons is) en een en ander naar onze kamer brengen. Ruim voor de aanvang van het afscheidsdiner hebben we wat betreft de fietsen de zaken afgewikkeld. Ik neem nog een foto van de fietsen. De fietsen hebben zich prima gehouden en Piet en ik zijn zeer blij met ons besluit om via de organisatie fietsen te huren en geen eigen fietsen mee te nemen vanuit Europa.

Bij het afscheidsdiner zit ieder min of meer bij zijn eigen koppeltje. Wij zitten met Paul, Mary, Emily, Paul B., twee vrienden van Paul en Mary en uiteraard Piet en ik. Mason en Alex hebben het diner verzorgd en het smaakt als vanouds. Barb doet een afscheidswoordje. Paul vraagt en krijgt even de aandacht en vervult zijn belofte ("he delivers", zoals Amerikanen dan zeggen): hij heeft een fles bourbon (Kentucky, woonstaat van Paul, is bekend vanwege de bourbon) en allemaal glaasjes met zijn adres erop ten teken, dat we allemaal welkom zijn om bij hem langs te komen. Mary en Emily, die de bourbon en de glaasjes geregeld hebben, brengen een en ander rond: een mooie gelegenheid om op de goede afloop te toasten. De eerste bezoekafspraak is al gemaakt: Jim en Sharon gaan langs komen bij Paul en Mary. Even later wordt er op de binnenplaats van het hotel ijs geserveerd: heerlijk. Er wordt nog wat muziek gedraaid, er wordt nog wat gedanst en dan begint het grote afscheid nemen. Ik praat nog een tijdje met Bruce, die nu de oudste persoon is, die van coast to coast heeft gereden, en zijn partner Vicky, die een jaar in Nederland heeft gewoond (in Drenthe) en uitstekend Nederlands spreekt. Ik krijg een uitnodiging om naar Boulder, Colorado te komen: "De kinderen zijn het huis uit en we hebben meer dan voldoende ruimte". Als Vicky naar Nederland komt, heeft ze bijzondere wensen: zuurkool met worst, frikadel met mayonaise en bruine bonen. Ze kijkt dus iets anders tegen haar Drenthse avontuur aan dan Bartje. We zullen zien wat er van komt. Er zijn C2C-jaargangen, die reünies houden, maar het is voor Europeanen toch weer wat lastiger om die reünies bij te wonen. De toekomst zal leren, of we onze medefietsers nog eens gaan tegenkomen, al heb ik het idee, dat er zeker een paar naar Nederland komen om onze fietspaden te zien (en te "voelen"): Piet en ik hebben er genoeg reclame voor gemaakt. Ik spreek na overleg met Piet met Mary af, dat ze ons morgen rond 9.00 uur komt ophalen: dan kunnen we nog een dagje nagenieten op het strand. Het afscheid nemen is dan wel zo'n beetje voorbij: we gaan naar onze kamer. Daar praten we nog wat na en we zien al wat filmpjes van onze avonturen op het strand binnenkomen: heel leuk om naar te kijken. Ik krijg trek in een biertje: afgezien van twee biertjes bij het bezoek aan de Honky-Tonk-bar sta ik al bijna twee maanden droog. Het mag dus wel weer een keer. Piet is er ook wel voor te porren. De bar is al bijna dicht, maar het lukt nog net om twee flesjes Heineken (dat dan weer wel) te krijgen, hoewel het woord "krijgen" gegeven de prijs niet helemaal juist is. Ze smaken uitstekend en ik vind, dat we het verdiend hebben. Mason loopt langs en komt nog bij ons. We bieden hem nog een biertje aan, maar de barvrouw is onverbiddelijk: de bar is dicht. We blijven vanavond dus nuchter. We drinken ons biertje op en gaan terug naar onze kamer. We kunnen terugkijken op een wat ons betreft goed geslaagd avontuur (NB: er komt nog een verslagje van de laatste paar dagen en er komen nog foto's...).