Live Oak - Oleno State Park (zaterdag 22 april, drieënveertigste fietsdag)

We hebben vandaag een relatief korte route voor de boeg. Omdat we niet te vroeg op onze nieuwe aankomstplaats mogen zijn, wordt ons zelfs aangeraden om onderweg in een park even te gaan zwemmen. Ik heb dat gisteravond met Paul besproken, maar hij lijkt er wel niet zo'n zin in te hebben. Ik heb zelf in ieder geval wel de zwemkleding in mijn fietstas gedaan en Piet ook. We vertrekken om 8.00 uur met mooi weer. JJ rijdt vandaag weer eens met ons mee. We rijden door plattelandsgebied met weinig auto's (we fietsen niet op de Interstate en niet op de Hihgway 90) en ook niet veel agrarische activiteiten. Als die al plaatsvinden, is het op kleine schaal. Florida lijkt geen staat, waar grootschalige landbouw lijkt plaats te vinden, althans niet in het deel, waar wij doorheen fietsen (en dat is uiteraard maar een heel klein deel). Wat opvalt zijn de met prachtige bloemen begroeide bermen. Het lijkt wel, of we terug in Texas zijn bij de blue bonnets etc. En ook hier groeien de bloemen regelmatig in de weilanden zelf. Na een mijl of tien stop ik om even wat foto's te maken. Mijn voorbeeld wordt gevolgd. Even later rijden we langs een klein meer, dat ook uitnodigt om op de foto gezet te worden. Ook deze verleiding kan ik niet weerstaan. De weerspiegeling in het meer van de bomen rond het meer is prachtig. Na 17 mijl hebben we onze eerste sagstop in Welborn. De sagstop is bij een benzinestation. We eten en drinken wat en genieten van het heerlijke fietsweer. Zo relatief vroeg in de ochtend is het in ieder geval nog niet te warm om te fietsen. We gaan verder. Het landschap verandert niet, of het moet zijn, dat de bloemen nog talrijker en nog kleurige worden. We houden in ieder geval nog een keer een pauze om de bloemen te fotograferen. Deze keer laat ik mij ook tussen de bloemen fotograferen. Of dat de foto ten goede komt, is uiteraard de vraag (en wellicht voor sommige dat niet eens). Na 40 mijl door het rustige, bloemrijke landschap gefiets te hebben, komen we bij de tweede sagstop. Vlak hierbij kunnen kano's gehuurd worden voor een tochtje in het even verder gelegen Ichetucknee Springs State Park. Wij huren hier geen kano's, maar genieten van hetgeen de door Sherry en Rose bemande sag ons te bieden heeft: appel, banaan, chocomel en nog veel meer. Van Paul heb ik inmiddels begrepen, dat hij zijn zwemkleding ook bij zich heeft. Rick en JJ gaan alvast vooruit. Vandaag is de vrouw van Rick jarig. Zij en de vrouw van JJ zijn zussen en ze hebbeb met z'n vieren afgesproken in het park. Wij gaan even later ook richting het park. We komen gelijk aan met Hal en Cyndi. Er staat een rij auto's voor de ingang. Cyndi fietst eromheen en regelt de betaling voor haarzelf, Hal en ons drieën: dat scheelt wachten. We zoeken vervolgens een goede plek op om onze fietsen te parkeren en dat lukt. Er lopen twee wandelpaden van de parkeerplaats het bos in. Wij kleden ons om in de daarvoor bestemde gebouwen en zien vlakbij een meertje, waarin mensen zwemmen en ik meen aan de stemmen ook mederijders te herkennen. Volgens Paul moeten we echter een andere kant op: dat heeft hij van Hal vernomen. We gaan de door Paul aangegeven kant op, lopen een tijdje over een wandelpad, beginnen over de juistheid van de route te twijfelen en zien dan toch het tweede meertje. Het is niet groot, maar het ziet er wel mooi uit. Er zijn meerdere mensen aan het zwemmen. Piet en Paul gaan eerst: zo kan ik foto's van hen nemen en onze spullen een beetje in de gaten houden voor het geval dat nodig is (en voor het geval er een alligator in het water zit, is het ook wel verstandig om even af te wachten). Volgens Piet en Paul is het heerlijk water: op een warme dag als vandaag lekker verfrissend. In het midden van het meertje (het is niet eens 10 meter bij 10 meter, schat ik) is een diep gat zichtbaar: de bron. Zwemmers mogen hier aĺleen duiken, als ze daartoe gecertificeerd zijn, zo is eerder aangegeven. Ik neem diverse foto's. Ik hoor zwemmers tegen elkaar zeggen, dat er schildpadden zijn en dat er op de kant een alligator van 4 feet ligt (dat is ongeveer 1,2 meter en nog geen volgroeid exemplaar. De ene zwemmer nodigt de andere zwemmer uit om de alligator van dichterbij te gaan bekijken. Ik zie geen alligator, maar heb niet het idee, dat de ene zwemmer de andere voor de gek houdt. In de verte zie ik wel een tiental schildpadden op een omgevallen boom liggen. Paul en Piet komen uit het water en ik ga er in, alligator of niet. Het is heerlijk fris. Ik kijk nog even in de richting waar de alligator zou moeten zitten, maar zie niks. Dat zegt echter niet zoveel, als ik geen bril op heb. De behoefte om de situatie rond de alligator van dichterbij te gaan bekijken, heb ik ook niet. Er blijft dus twijfel over de aanwezigheid van een alligator. Als ik uit het water ben, komen Gene en Roslyn aangelopen. Ik wijs Roslyn op de aanwezigheid van de schildpadden. Wij gaan terug naar ons "badhokje". We lopen onderweg Teresa, Jenny, David en Sean tegen het lijf. Zij hebben (behalve Sean) in de andere bron gezwommen en willen het nu ook hier proberen. De meeste van ons zijn dus wel aan het zwemmen geraakt. Wij kleden ons weer om (ik had achteraf wellicht beter in mijn fietsbroek kunnen gaan zwemmen: net zo praktisch) en beginnen aan ongeveer de laatste vijftien mijl. Ook dit gaat echter in etappes. Na ongeveer 5 mijl komen we aan in Fort White. Dit is een kleine plaats, maar het is wel de planning, dat we hier onze lunch gebruiken. Het is even zoeken, maar dan vinden we Cuban: een foodtruck, waar we een kipsandwich met patat en ook nog cola kunnen krijgen: alles wat we op dit moment nodig hebben. Het smaakt ook nog prima. We beginnen ten slotte aan de laatste 10 mijl van toch een "door de zwemonderbreking" bijzondere dag (ik zie zo'n zwemonderbreking in de Tour de France nog niet gebeuren, waarmee ik onze tocht overigens niet met de Tour wil vergelijken). Die laatste 10 mijl fietsen we met name over een goede weg door een bosrijke omgeving: op weg naar Oleno State Park. De laatste twee mijl gaan door het park zelf. Als we in het park aankomen, staan onze tenten al. Die van Paul en mij staan zoals gebruikelijk dicht bij elkaar en dat blijft met het oog op het gebruik van Wi-Fi handig. Eerst maar eens wat drinken in de chillzone, douchen en vervolgens weer naar de chillzone om wat te drinken. Het is warm. Enige mederijders hebben inmiddels in het State Park een wandelingetje gemaakt en claimen een alligator te hebben gezien. Op een bepaald moment valt er ook nog wat regen: ik zit dan in mijn tentje aan mijn blog te werken. Tijdens het diner is het gelukkig weer droog: er is wel sprake van enige beschutting, maar die is niet voldoende voor een flinke bui. Na het eten maak ik nog wat foto's van crewleden: nostalgie doet nu al haar werk. Er komt alsnog een tweede bui, heviger dan de eerste, maar dan zit ik weer in mijn tentje aan mijn blog te werken. Dat kan ik rustig doen in de inmiddels verkregen wetenschap, dat mijn tentje waterdicht is.