Tallahassee - Live Oak (vrijdag 21 april, tweeënveertigste fietsdag)

We verlaten het motel in Tallahassee om 7.30 uur in de ochtend. We zijn vandaag allemaal goed op tijd. Dat komt met name door Piet, die voordat ik überhaupt aan vertrekken denk, mijn band heeft gecontroleerd en vervangen, omdat het ventiel niet goed werkte. Rick heeft vandaag haast: hij gaat later op de dag zijn vrouw ontmoeten en hij heeft een afspraak voor een massage. Of dat voor meer tijdsdruk zorgt, weet ik niet. Wat ik wel weet, is dat hij vandaag jarig is: hij is 68 geworden. Een en ander zal vast met elkaar in verband staan. Ik feliciteer hem in ieder geval. Hij gaat meteen op kop. Dat doet hij wel vaker, maar hij gaat nu langer door. We komen meteen weer op de Highway 90 E te rijden. Het beeld van de afgelopen dagen verandert niet: we hebben min of meer ons eigen weggedeelte, het is niet te druk en er zijn weinig bijzondere activiteiten langs de weg en als ze er al zijn, zijn ze op kleine schaal. De temperatuur is zo vroeg in de ochtend heerlijk: wel lijken we iets van tegenwind te hebben. Dat merken we vooral als er geen bomen langs de weg staan of als ze wat verder weg staan. Kortom, goede omstandigheden om te fietsen en dat doen we dan ook: 76 mijl is per slot van rekening nog een aardig eind. Na 18 mijl komen we aan in Monticello: een wat groter plaatsje. Hier is de eerste sag, maar ik rij de sag voorbij om een foto te maken van het Courthouse, dat net voorbij de sag ligt en waar een rotonde omheen aangelegd is. Paul rijdt mee. We maken foto's. Rick heeft zich inmiddels al bij de sag gemeld en is op weg naar Tupelo's Bakery, dat zich tussen de sag en de rotonde bevindt (waarom de zaak Tupelo's Bakery heet heb ik niet kunnen achterhalen: Tupelo is de geboorteplaats van Elvis Presley en dat is in Mississippi, niet in Florida). Tupelo's Bakery is namelijk aanbevolen als koffielocatie. Piet en ik hebben het niet helemaal in de gaten, ook niet dat Paul er ook naar toe gaat. Piet en ik nuttigen het gebruikelijke bij de sag, als Rick alweer terugkomt. Piet en ik zijn nog met de zonnebrand bezig, Paul met zijn koffie en dus gaat Rick alvast, wellicht in de veronderstelling, dat we hem wel zullen inhalen. Even later vertrekken de andere drie musketiers ook. We zien Rick in de verte rijden, Paul rijdt op kop, maar lijkt niet de intentie te hebben het gat dicht te rijden. Het is uiteraard ook geen wedstrijd, maar zo verspillen we mijns inziens onnodig energie. De weg is goed berijdbaar op ons eigen stukje, er zijn weinig bijzonderheden, maar op een bepaald moment komen er wel wat heuvels. Dat zijn ook de momenten, dat we inlopen op Rick, maar inlopen is nog wat anders dan inhalen. Ik denk aan een peloton, dat een vluchter voor zich uit laat rijden, omdat het peloton weet, dat als de vluchter ingehaald wordt, de volgende er vandoor gaat. Maar dit zijn uiteraard allemaal hypothetische bespiegelingen: we rijden immers zoals vermeld geen wedstrijd. Vlak voor de volgende de sagstop is er een flinke heuvel en die wordt Rick alsnog fataal, althans zijn "vluchtpoging". Hij blijft op kop rijden en wil het tempo er blijkbaar inhouden. Prima. De tweede sagstop, bemand door Sherry en Rose, is al redelijk snel en wel in Greenville. We worden vanaf de Highway 90 E zo naar het belangrijkste plekje van deze plaats geleid, waar ook de sag is. Dit plekje is een park met daarin een standbeeld van Ray Charles (bekend van o.a. Hit the road Jack en Georgia on my mind). Het standbeeld geeft hem fraai weer in een karakteristieke pose. Er staat ook nog een bord met wat toelichting bij: de destijds in Greenville woonachtige moeder van Ray is vlak voor de bevalling naar familieleden in Albanië, Georgia gegaan, waar Ray op 30 september 1930 geboren is. Een maand later is ze met baby Ray teruggekeerd naar Greenville. Hij leerde piano spelen van de eigenaar van een café. Op z'n zevende is hij blind geworden, waarna hij naar een school voor blinden en doven in St. Augustine (onze eindbestemming) is gegaan. Op zijn vijftiende overleed zijn moeder. Een vader komt in het verhaal niet voor. Hoe dan ook, hij ging zijn muzikale talenten inzetten om daarmee de kost te verdienen (dus op zijn Grieks om met zijn talenten talenten te verdienen). "The rest is history" heet het dan en dat staat ook daadwerkelijk op de plaquette. Zo luister je de volgende keer toch anders naar Hit the road, Jack. Misschien heeft zijn moeder zelfs wel tegen zijn vader gezegd: "....and don't you come back no more". Ik weet het niet, maar het gaat door mijn hoofd, als er een foto van mij genomen wordt, terwijl ik bij het beeld van Ray zit. Het park mag wel een beetje opgeknapt worden, maar het beeld van Ray ziet er nog goed uit. Alle reeds aanwezige en net aankomende renners gaan uitgebreid met Ray op de foto, al dan niet door Sherry voor de facebookpagina van Timberline geregeld (liefhebbers kunnen zich voor volgend jaar weer inschrijven, dus voor C2C2024). Piet en ik gaan nog even van de faciliteiten van de sag genieten, wat foto's maken etc. Voor Paul geldt min of meer hetzelfde. Rick gaat er alvast vandoor, gegrepen door "een stil verlangen naar". We gaan gedrieën weg, achter Rick aan, en eenzelfde schouwspel herhaalt zich op de weg tussen Greenville en Madison als op de weg tussen Monticello en Greenville. In Madison, dat is na 47 mijl, is de lunch van vandaag gepland. Dat is in die zin logisch, dat er na Madison geen locatie meer is om te lunchen. We hebben Rick op tijd weer ingehaald en we besluiten om bij de lokale pizzeria La piazza bella te gaan lunchen. David, Sean, Jenny, Teresa en JJ zijn al binnen. Piet en ik bestellen gezamenlijk een Pizza Hawaian, terwijl Rick en Paul gezamenlijk een pizza met andere toppings bestellen. Als onze pizza verschijnt, zegt Sean tegen me, dat ik een doggybag nodig zal hebben. Ik ontken dat. Piet en ik eten gezamenlijk onze pizza op, terwijl ik daarna nog de resterende punt van Paul en Rick opeet. De energie moet toch ergens vandaan komen en niet alleen van bagels (als ik het later aan Sean vertel, kijkt hij mij overigens niet-begrijpend aan). Als we willen vertrekken is Piet zoek. Hij wilde bij de pizzeria appen (een jarige in de familie en mij valt inmiddels op, dat er heel veel jarigen zijn), maar daar was geen publieke Wi-Fi. Dus is hij in de buurt op zoek gegaan, sed frustra. Rick wil verder. Paul gaat met Rick mee, wij gaan kijken, of we alsnog ergens Wi-Fi kunnen vinden. Ik vind meteen het uit 1861 daterende Wardlaw-Smith House (volgens de plaquette "a fine example of Greek Revival archtecture" ofwel een neo-klassiek gebouw met dus zuiltjes en een koepel) en neem er een foto van. Wi-Fi is daar uiteraard niet. Eigenlijk geldt exact hetzelfde voor het schuin aan de overkant gelegen raadhuis. Ik zie ook een Subway en raad het Piet aan om het daar te proberen. Als Piet even later zonder succes terugkomt, heb ik inmiddels een McDonald's ontdekt: sommige weten, dat ik daar een neusje voor heb. Maar ook hier is het na het bezoek van Piet de vraag, of het nou wel of niet gelukt is. Piet is er in ieder geval klaar mee en we gaan op weg naar de derde sag. We zoeken de Highway 90 E weer op (eigenlijk zijn we er niet vanaf geweest) en voeren het tempo wat op. Rick zal wel doorgereden zijn, maar wellicht wacht Paul bij deze sag nog op ons. We zijn eerder dan verwacht bij de sag met als gevolg, dat we er bijna aan voorbij rijden (de sag, bemand door Lance en Laura) is aan de linkerkant van de weg en wat verborgen; ik had hem ook pas later verwacht, niet al op 56 mijl. Rick is inderdaad al door, maar Paul zit er nog. Hij is bezig een icecoffee van Donkin op te drinken. Die is volgens Paul ook lekker, maar die van Starbucks is volgens Paul toch echt de beste. Die hebben ze hier evenwel helaas niet, aldus Paul. Ik ga naar binnen om voor Piet en mij twee icecoffee te halen. Ik vraag het aan de eigenaar, die me verwijst naar de Donkin icecoffee, maar aangeeft ook Starbucks te hebben. "Die zijn wel iets duurder", zegt hij erbij. Dat maakt me nu niet uit. Ik koop twee Starbucks icecoffee en laat ze buiten even duidelijk aan Paul zien met daarbij de opmerking, dat deze toch echt lekkerder zijn dan die van Donkin. Paul begrijpt er niets van. Ik vraag Laura het ook nog even op camera vast te leggen: Piet en ik beide met een icecoffee van Starbucks. Dat lukt. We gaan toch met z'n drieën weer verder op de Highway 90 E. We passeren Lee en komen in het Twin Rivers State Forest. Daarin gaan we over een behoorlijk grote rivier: de Suwannee rivier. Ik maak foto's van de rivier en van de spoorbrug, die even verderop over de rivier heen gaat: een stalen, rood geverfde brug op grote betonnen palen. Het rood van de brug contrasteert prachtig met het groen van het bos en het blauw van de rivier.  Na 77 mijl zijn we bij de eindbestemming van vandaag: dat is Live Oak. Onze verblijfplaats valt onder de verzamelnaam gymnasium (sporthal), is zo te zien van de Lion's Club van Live Oak en staat bij een boer op het erf. Even verderop staat een grote stal met daarin wat jongvee en een soort arena. Bob Holmes Arena staat met grote letters op de grote stal. Het is warm en dus zoeken we eerst even de chillzone op: wat drinken. Daarna douchen. Piet praat na de douche nog even met de boer. Er zijn melkkoeien, maar als ik later nog een keer kom kijken, zijn die al weer weg. Ik vraag me wel af, wat een boer met zo'n grote arena moet. Het maximale aantal toeschouwers staat erbij. Stierengevechten zullen ze hier niet houden, al is dit gebied wel vanuit Spanje gekoloniseerd. Wellicht koeien vangen met lasso's? Wie zal het zeggen. Ik ga wat aan mijn blog werken: dat is buiten wat lastig vanwege de concentratie en binnen vanwege de warmte. Bij het avondeten zijn Rick en zijn vrouw Helen aanwezig. Rick heeft het dessert mogen uitzoeken, dat is keylime geworden en smaakt uitstekend. De maaltijd is wat later begonnen dan gebruikelijk en duurt mede in verband met de verjaardag van Rick ook wat langer dan gebruikelijk. Daarna werk ik nog wat aan mijn blog in de overnachtingslocatie. Schrijven kan tot 21.00 uur: dan gaat het licht uit. Het schrijven lukt nu wel, maar het verzenden ondanks de aanwezigheid van Paul niet meer: wel Wi-Fi, maar geen internet. Het blijft bijzonder. Wellicht is bij Wi-Fi het licht ook uitgegaan.