Oleno State Park- Palatka (zondag 23 april, vierenveertigste fietsdag)

We hebben deze zondag een rit van ruim 80 mijl voor de boeg: de laatste echte hindernis. Voor we vertrekken neem ik nog een foto van mijn tentje: daarin heb ik inmiddels de laatste nacht doorgebracht, omdat we de komende nacht in een motel doorbrengen. Gegeven de lengte van de rit vertrekken we om 7.30 uur. Dat halen we bijna: Paul heeft bij het voorgenomen vertrek nog een probleempje, maar dat is snel opgelost. We vertrekken vandaag met z'n drieën, omdat Rick de nacht in een hotel heeft doorgebracht. Als het goed is, staat hij na ongeveer 8 mijl op ons te wachten. Mede daarom is het wel handig, als we vandaag tijdig vertrekken en dat lukt dus bijna volledig. We rijden de eerste paar mijl wat we gisteren tegenovergesteld gereden hebben: het State Park uit. Paul begint op kop en hij heeft er zin in: des te beter. We rijden het bos uit, maar blijven in een bosrijke omgeving. Na 8 mijl voegt Rick zich bij ons, als we langs het motel rijden, waar hij en zijn vrouw op ons staan te wachten. Het is rustig op de weg (zondagochtend vroeg) en de omgeving is mooi. Voor het eerst sinds Tucson zien we weer mensen op de weg, die voor hun lol fietsen: wielrenners dus. Dat is toch wel bijzonder, al is het misschien nog meer bijzonder, dat ik het bijzonder vind. De omstandigheden lenen zich er ook prima voor, dat er "gewielrend" wordt. Na ongeveer 12 mijl geeft Paul de kop aan mij over. Even daarna gaan we van schuin voor de wind naar schuin tegen wind en van een goed wegdek naar een zeer matig wegdek. Eigenlijk is het voor het eerst, dat er in Florida over het wegdek te klagen valt, maar dit is echt weer een "hobbeldebobbel" wegdek met ook scheuren erin: goed opletten dus. Op kop rijden is dan niet zo erg, zelfs niet bij tegenwind. Net voor de stad Gainesville hebben we na 25 mijl in het San Felasco Hanmock State Park onze eerste sagstop van vandaag, uiteraard bemand door Jim en Sharon. Ik neem mijn gebruikelijke appel en banaan. Daarnaast krijg ik van Piet ook al chocomel: daar begin ik meestal later pas aan. Ik accepteer het toch: voldoende vocht op een dag als vandaag is relevant en dan kan er naast water (met gatorade) nog wel wat anders bij. Na het vertrek gaat Piet op kop, maar al snel komen we aan in Gainesville, waar Rick op kop gaat rijden, enerzijds omdat hij hier vroeger gewoond heeft en dus de omgeving kent, en anderzijds, omdat het beter is een Amerikaan in een drukkere omgeving met wat kruisingen, invoegend en uitvoegend verkeer etc. op kop te laten rijden: die kent de regels immers beter en dat kan problemen voorkomen. Illustratief daarvoor, is dat David (Engelsman) een paar dagen geleden nog door de politie aangesproken is, niet omdat hij aan de verkeerde kant van de weg reed, maar omdat hij bij een kruising op een verkeerde plek stond. David geeft later aan, dat hij, "zoals iedere man in zo'n geval zou hebben gedaan" het aan de girls (Jenny en Teresa) heeft overgelaten om het probleem met de (mannelijke) agenten op te lossen (en dus niet met de agenten in discussie is gegaan) en dat wat hij deed in Engeland volledig normaal is. Bij ons rijden geen girls mee: reden te meer om ons aan de regels te houden. We verlaten Gainesville zonder problemen. Even later hebben we alsnog een probleem, maar dan van andere aard: Piet heeft een lekke band. Dit probleem wordt snel opgelost: ervaring doet wonderen, ook hier. Ik gebruik de tijd om toe te kijken (en zodoende ook wat ervaring op te doen, al heb ik inmiddels al veel ervaring met toekijken) en foto's van de langs fietsende Susan, Jody en Bruce te maken. Nu maar hopen, dat dit de laatste lekke band is. We gaan weer verder, halen Bruce, Susan en Jody weer in en komen na 52 mijl aan in Melrose, waar onze tweede sagstop is. Het is een beperkte sag (geen "full" sag)  in die zin, dat het de bedoeling is, dat we ergens in Melrose de lunch gebruiken. Bij deze sagstop horen we, dat JJ naar het ziekenhuis wordt gebracht: hij is bij "coasting" (te vertalen als "even rustig uitfietsen") van de sag naar het restaurant (nog geen 100 meter) ten val gekomen, omdat zijn rugtasje tussen zijn wiel is gekomen en vervolgens de eerste twee vingers van zijn rechterhand tussen zijn spaken terecht zijn gekomen. Jenny (arts) was erbij en even later kwam Hal (ook arts) er ook nog bij. Op hun aanraden is hij naar het ziekenhuis vervoerd voor röntgenfoto's. De uitslag is nog niet bekend. Jenny, Teresa, David en Sean zijn bijna klaar met eten, als wij bij het restaurant aankomen. Zij geven ook nog wat uitleg over het gebeurde en gaan vervolgens verder. Het restaurant heet Gatorbait. Je kunt er alligatorvlees eten, maar dat zie ik toch als de goden verzoeken en dus hou ik het net als Piet bij kip. Paul neemt wel iets met alligatorvlees. Na mijn bestelling ga ik even naar buiten om wat foto's te maken, oa van een gebouw, dat op een kerk lijkt en nu voor uitstalling van kunst gebruikt wordt en van een zo te zien in drieën gespleten boom (ongelooflijk, dat zo'n boom in leven blijft) met baardmos. Ik ga terug naar het restaurant om van mijn maaltijd te genieten. Sherry loopt daar ondertussen rond op zoek naar de telefoon van David: die heeft hij zeer waarschijnlijk ergens in het restaurant laten liggen. Hij heeft een paar dagen geleden nog tegen mij gezegd, dat als hij zijn telefoon kwijtraakt, hij dan zijn foto's moet gaan opzoeken bij zijn vrienden naar wie hij appjes met foto's heeft gestuurd. Dat kan hij dus nu inderdaad gaan doen, tenzij de telefoon alsnog boven water komt. Na het eten maak ik een paar foto's van een baby-alligator in een soort aquarium: bij de derde foto "vliegt" hij tegen het glas aan. Hij kijkt ook niet erg vriendelijk naar me. Daar kijk ik toch even raar van op, maar ik moet toegeven, dat ik vooraf geen toestemming heb gevraagd: van enige privacyschending is dus wel sprake. We gaan na deze toch in mererlei opzichten bijzondere sagstop verder. We rijden nog een mijl of vijf over een gewone weg en komen dan voor het eerst sinds Tucson op een fietspad (het Palatka-Lake Butler State Trail) te rijden en niet zomaar op een fietspad: geen autoverkeer (ook niet naast ons) en dus een echt fietspad met een uitstekende ondergrond (asfalt) en aan twee kanten bomen, die geen takken op het fietspad gedeponeerd hebben. Eigenlijk is dit voor het eerst in bijna twee maanden, dat we zonder problemen met z'n tweeën naast elkaar kunnen fietsen en niet constant moeten opletten. Het werd ook wel eens tijd, maar ik had het niet meer verwacht. Na een paar mijl fietspad komen we Hal tegen: die is op weg om JJ bij te staan bij het afmaken van zijn rit van vandaag. Hij fietst dus in elk geval weer. Ik rij een stukje vooruit om de andere drie naast elkaar op de foto te zetten: dat kan nu. Wij gaan ook heel even twee aan twee rijden en na een korte pauze op verzoek van Rick zelfs een eind uit elkaar: dan kan iedereen zijn gedachten even op een rijtje zetten etc. Piet, Wim, Rick en ten slotte Paul wordt de volgorde. Het heeft ook wel wat. Na 72 mijl is de derde sag, bemand door Lance (Laura is even gaan hiken). Met name drinken is nu relevant en dat doen we dan ook, al hebben we tijdens het rijden uiteraard ook onze bidons. Na de sagstop rijden we nog een stukje over het fietspad, totdat we in Palatka aankomen. Ik weet niet, of er in deze plaats een goed gedeelte is. Waar we aankomen, is in ieder geval geen goed gedeelte met vervallen en slecht onderhouden huizen en nog zo wat. Uiteindelijk komen we bij ons motel: Quality Inn & Suites. Dit is in ieder geval heel mooi aan een rivier gelegen met een fraaie brug over de rivier. We zijn, denkend ook aan het ongeluk van JJ blij, dat we heelhuids in Palatka aangekomen zijn en besluiten een DQ (Dairy Queen) op te zoeken om dit met een ijsje te vieren. Het is even zoeken (op Google uiteraard), maar we vinden er eentje. Het ijsje smaakt uitstekend en zoals gebruikelijk verbaas ik me weer over "de omvang" van sommige personen, die ook een ijsje komen eten. Na het ijsje gaan we terug naar het motel, kamer opzoeken, douchen etc. Als ik later weer even buiten ben, zie ik JJ: hij heeft het gered. Het zou ook wel erg jammer geweest zijn, als het nu nog mislukt was. De arts zei tegen hem iets in de trant van: "Wat ik u ook ga zeggen, u gaat waarschijnlijk toch door!?!", waarop JJ bevestigend reageerde. JJ heeft geen gebroken, maar wel gekneusde vingers. Ze lijken gespalkt met een soort aluminium bescherming aan het eind. Zodoende kan hij met zijn rechterarm toch schakelen en remmen. Ik zeg hem, dat hij (als toxicoloog) gegeven de uitdrukking "venenum in cauda" (het gif zit in de staart ofwel aan het einde) toch beter had moeten weten, maar hij geeft aan de uitdrukking niet te kennen. Dan houdt het op.

We hebben het avondeten buiten: dat kan prima. Mason en Alex hebben er weer iets lekkers van gemaakt. We hoeven morgen wel niet zo veel meer te rijden, maar het is gewoon lekker en dus eet ik. Na het eten hebben we zoals gebruikelijk de rijdersbijeenkomst. Er zijn diverse vragen over hoe morgen zal verlopen, hoe laat we op het strand aankomen etc. Ik vraag in welke shirtjes we morgen gaan rijden. Barb geeft aan, dat dat de shirtjes worden, die we straks bij de eindbespreking uitgereikt gaan krijgen. Als de rijdersbijeenkomst af is, begint de eindbespreking. De stoelen worden dusdanig neergezet, dat er een soort arena ontstaat (mede door enig hoogteverschil). Chris spreekt ons toe. Op basis van trefwoorden (in principe één per renner), die de renners over elkaar gegeven hebben (dat is bij Piet en mij vandaag pas doorgedrongen; ik heb er nog de nodige aan Sherry doorgegeven, maar Piet is volgens mij niet verder gekomen dan één), is met behulp van artificiële intelligentie van iedere renner een limerick gemaakt. De renners worden at random ofwel in willekeurige volgorde (één van de crewleden trekt het velletje papier met daarop de trefwoorden en de limerick uit een stapel) naar voren geroepen, de steekwoorden worden genoemd, de limerick wordt voorgelezen en de desbetreffende renner mag de groep toespreken ("the floor is yours"). Ik had dit laatste pas morgen verwacht, maar ik had me er vandaag tijdens de rit al wel een beetje op voorbereid. Voor Piet komt het als een verrassing. Ik ben redelijk vroeg aan de beurt. Ik begin mijn "speech" met opbiechten aan Barb, dat ik eigenlijk niet (niet helemaal) aan de door de organisatie aan iedere rijder gestelde voorwaarde voldeed om zelf lekke banden te kunnen verwisselen, maar dat ik mijn eigen mechaniciën heb meegenomen, die indien nodig mijn banden verving, alle dagen de banden voor de start controleerde en zonodig oppompte, de lichtjes in de gaten hield en ook nog de fiets schoonmaakte, als dat nodig was. Daar bedank ik Piet uiteraard voor. Voorts bedank ik Paul, die mij in dit avontuur betrokken heeft. Daarna bedank ik Piet, Paul, Rick en soms JJ als degene, die de meeste kilometers met mij gemaakt hebben. Ten slotte bedank ik, net als vrijwel alle anderen, de overige mederijders en uiteraard de organisatie. Vervolgens krijg ik mijn shirtje overhandigd. Sommige renners houden (al dan niet deels van papier) lange verhalen (inclusief bijbelteksten en wat dies meer zij), andere houden het korter. Paul bedankt ook Piet als extra mechaniciën en daarnaast mij en Rick. Piet heeft de laatste twee dagen nog twee keer een Rosie-story gedaan en dat ging hem goed af. Dit keer is het moeilijker voor hem: eigenlijk is hij niet voorbereid en dat moet ik me zelf ook een beetje aanrekenen (Piet zegt zelf later ook tegen mij, dat hij veel meer had willen zeggen, maar dat "het er niet uitkwam"). Overigens heeft Piet de afgelopen twee maanden voor heel veel energie en enthousiasme in de groep gezorgd: niemand zal het hem kwalijk nemen, dat het nu even niet lukte. Wat de energie en het enthousiasme van Piet betreft is tekenend, dat onze groep van vier als het "not-a-problem-team" furore heeft gemaakt en dat komt toch echt door Piet, die bij elk probleem (lekke banden, andere fiets, heuveltjes of wat dan ook) steevast enthousiast "not a problem" riep. Rick noemt ons drieën ook uitdrukkelijk als degene, die hem er in moeilijke tijden doorheen getrokken hebben: daar zit wel een kern van waarheid in. Je kunt van Amerikanen zeggen wat je wilt, maar dit soort dingen doen ze toch leuk. Als iedereen zijn woordje gedaan heeft en zijn shirtje gehad heeft, is het inmiddels al redelijk donker. Tijd dus voor de voorbereiding op echt de laatste dag. Morgen vertrekken we min of meer gezamenlijk om 9.00 uur voor de laatste 35 mijl.