Coast to coast bikeride

Dinsdag 28 februari vertrek

Op 28 februari vertrekken Piet Veldt en ik voor ons grote fietsavontuur naar de Verenigde Staten. Broer Richard brengt mij naar Akersloot en broer Jan Veldt brengt ons vervolgens naar Schiphol. We zijn mooi op tijd. Het vliegtuig heeft vertraging. We gaan dus ook later naar de gate. Die is al bijna closing, als we er aan komen. Maar drie kwartier later vertrekken we pas echt. De vlucht van 10 uur naar Salt Lake City verloopt voorspoedig. We krijgen te eten en te drinken, Ik slaap wat en ik schaak tegen de computer. Dat laatste is geen succes: soms komt de mededeling, dat ik mat sta, voordat ik het in de gaten heb. Maar ik troost me met de gedachte, dat Kasparov ook niet van Deep Blue kon winnen. Na 10 uur landen we in Salt Lake City. Eigenlijk 21 jaar te laat, maar het geplande tripje van destijds ging niet door ten gevolge van ruzie tussen de schaatsbobo's. Salt Lake City ligt prachtig tussen de besneeuwde bergen.

We hebben door de vertraging iets minder dan een uur om de vlucht naar San Diego te halen. Dat lukt dus niet: de tas van Piet komt te laat op de bagageband en even later moet mijn handbagage twee keer door de controle. We zijn ruim een half uur te laat en dan had ook die vliegtuig nog vertraging. Ik ga naar "het kantoor" van Delta Airlines. We kunnen in geval van "no show" twee uur later alsnog naar San Diego en anders vanavond om 22.00 uur. Gelukkig kunnen we met de eerste mee. Rond 19.00 uur landen we in San Diego. Mijn tas komt niet op de bagageband, maar een aardige Nederlandse dame, die hetzelfde als ons is overkomen, zegt tegen me, dat ik even bij het kantoortje van Delta moet kijken. En inderdaad: daar ligt de tas. We nemen een taxi naar ons hotel, dat een motel blijkt te zijn. Inchecken lukt ook. Kortom, de eerste dag is aardig gelukt. Het is alleen wel erg winderig en het heeft ook hard geregend. Vlakbij gaan we nog even eten. We tochten zowat de tent uit. Piet doet een paar ramen dicht, maar dan blijkt de onderkant half open te zijn: dat probleem los je niet op door de ramen dicht te doen. Maar de kip met saus smaakt heerlijk, net zoals het biertje. Op de weg terug naar het motel nemen we nog een biertje in een soort sportcafé: alles TV-schermen, maar dat geldt voor elke horecagelegenheid hier. We hebben een lange dag gehad: nu even flink slapen.

Woensdag 1 maart kennismaking met San Diego

We hebben flink geslapen, maar zijn toch nog redelijk vroeg wakker. Dat heeft vast te maken met de jetlag. We lopen naar de receptie van het motel om te vragen waar we kunnen ontbijten. We krijgen een plattegrondje mee, waarop de restaurants zijn aangegeven, Het waait heel hard en er liggen veel van palmbomen afgevallen bladeren etc. op de grond. Opvallend zijn de grote gaten onder de trottoirs, waardoor water afgevoerd moet worden. Het zal hier dus soms heel hard regenen. We vinden een leuk tentje Margarita's) Mexicaanse sfeer, waar we gebakken ei en toast eten. En veel, heel veel koffie krijgen. Als we het restaurant  verlaten, regent het. Piet wil langs het strand teruglopen, maar als we daar zijn, stel ik voor om toch maar een blokje meer landinwaarts te lopen: dat scheelt veel wind en veel regen. Als we bij het motel zijn, zijn we redelijk nat. "It never rains in California" zong Albert Hammond. Nou, dat klopt dus niet. Ik had me eerlijk gezegd heel wat anders van Californië voorgesteld dan regen, wind en zwiepen palmbomen. Ik moet er niet aan denken, dat dit de  vertrekdag was geweest.  Terug op onze kamer markeren we (lees Piet) mijn kleren en bel ik met hulplijn Sjaak om mijn telefoon en tablet in werking te krijgen en ze dan ook nog met elkaar te laten communiceren. En dat tussen de appjes door. Ik maak vorderingen, maar we zijn er nog niet. We gaan weer naar hetzelfde restaurant voor de lunch. We nemen nu avocado bij de gebakken eieren en de toast. Ook niet verkeerd. Ik heb inmiddels een appje van neef Paul gehad, dat hij in Denver geland is. Het is inmiddels droog. In de straat van ons restaurant worden voorbereidingen getroffen voor een "boerenmarkt". De standjes waaien zowat weg tijdens het opbouwen, maar de wind wordt minder en het zal dus wel goed komen. We lopen wat door het plaatsje, dat eigenlijk Ocean Beach heet en op een kaap van San Diego ligt. We belanden bij de pier, die ruim 700 meter de zee (oceaan) insteekt. We gaan weer naar de markt, maar die is nog niet open. We lopen wat verder en komen bij een kerk, die eruit ziet zoals ik me een kerk hier voorstel en zien daartegenover een kerk met de volgende tekst op de muur: Church for imperfect people. Daar zullen wel veel gelovigen komen. Als de markt open is, kopen we er wat mandarijnen. Zes voor vijf dollar. En dan is de tussenhandel ook nog uitgeschakeld. Ik praat met iemand, die bloemen verkoopt. De lelies zijn in de VS geteeld met in Nederland geproduceerde bollen. Veel farmers doen overigens zeer Mexicaans aan. Opvallend in dit plaatje is het aantal homeless people: ze liggen hier en daar op het trottoir en soms in portieken om bescherming tegen de kou en regen te vinden. De andere kant van Amerika hebben we dus ook al gezien. We lopen terug naar het motel en nu wel via het strand. Het is nog steeds zeer winderig, maar het is te doen. Paul is inmiddels gearriveerd. Even later klopt hij op onze deur. Na de Shorelinetocht in Michigan in 2019 hebben we elkaar niet meer gezien en dus is het leuk om hem weer in levende lijve te zien. Hij moet nog wat regelen en wij ook. We spreken af om samen het avondeten te nuttigen. Ik maak  vorderingen met de automatisering en Pauls aanwezigheid is wat dat betreft ook handig. Minder handig is de slechte internetverbinding: volgens de receptie komt dat door het weer. Ik heb mijn twijfels. Het avondeten nuttigen we met Paul. We willen in "ons" restaurant eten, maar dat is dicht. Het wordt een echt Amerikaans restaurant met pakweg 10 tv-schermen. Maar wel lekker. We gaan terug naar ons motel. Het weer is al behoorlijk opgeknapt en volgens Paul zijn de berichten voor de komende dagen goed. Dat biedt weer perspectief.

Donderdag 2 maart kennismaking met onze fietsen

Als we 's ochtends met z'n drieën naar ons restaurant lopen, is het vrijwel windstil en de zon schijnt. Zo heb ik me Californië voorgesteld. Het ontbijt smaakt weer goed en als we niet zouden uitkijken, zouden we met drie grote mokken koffie per persoon weer vertrokken zijn. Refill heeft hier toch wel een bijzondere betekenis. Maar het personeel is zeer vriendelijk en waardeert ons bezoek. We lopen terug naar het motel in de hoop onze fietsen te krijgen. Helaas, we staan pas voor vanmiddag op de planning. Piet wil graag het pad achter het motel lopen. We zoeken het pad op en lopen landinwaarts. Richting zee zie we strand (Dogbeach). Landinwaarts is een natuurgebied met getijdeninvloed. We zien mooie vogels, maar ook eekhoorns. Voorbij het motel is een groot sportpark met een honkballers en ook een groot skatepark. We zien daar jongeren op skates, maar ook op fietsen trucjes uithalen, die wij beter niet kunnen uithalen. Het uitzicht op het natuurgebied en de zee is prachtig. Het weer levert daar ook zeker een bijdrage aan. We lopen tot de brug en keren daarna om: we moeten namelijk om 12.30 weer bij het motel zijn in verband met een lunchafspraak met Paul en twee nichten van hem, die in San Diego wonen. Als we weer bij het motel zijn, "Ubert" Paul een taxi. Zo gaat dat hier dus. De taxi is dus niet echt een taxi, maar iemand die via Über vervoersdiensten aanbiedt. Volgens Paul is het veel goedkoper en zijn de chauffeurs ook veel aardiger. Op zijn app kan Paul al zien, wat voor auto het is en hoever de auto nog weg is. Tijdens de rit kan hij het ook precies volgen. De betaling gaat uiteraard via zijn creditcard. We belanden aan de andere kant van de kaap en daar ziet alles er veel beter uit: grote jachthaven met leuke bootjes etc. Lori en Kris Noe staan ons op te wachten. Ik heb Lori ontmoet bij het 50-jarig huwelijksfeest van ome Mike en tante Bep in La Porte, maar ik herken haar niet. We bestellen onze lunch in een gigantisch visrestaurant en gaan vervolgens naar een Biergarten met uitzicht op de jachthaven: niet verkeerd. Het is gezellig. Na een tijdje komt ook Guido, de zoon van Kris. Hij is professioneel honkballer geweest in de minor league. Ik zeg tegen hem, dat Nederland een aantal jaar geleden wereldkampioen honkballer is geweest. Dat weet hij niet, maar hij kent wel bijvoorbeeld Xander Bogaerts en weet, dat de goede Nederlandse honkballers meestal van Curaçao komen. De dames zijn mede naar San Diego getrokken, omdat ze het in La Porte te koud vonden. Tsja. Kris zegt toe bij de start aanwezig te zijn en Lori zal ons na de eerste dag bij Alpine opwachten. Paul Ubert weer een taxi en we gaan terug naar ons motel. Daar kunnen we de fietsen in ontvangst nemen. Dat is goed voor de gemoedsrust van Piet. We halen onze trappers en zadels tevoorschijn en brengen een en ander naar mechaniciën Lance  (behorend bij de organisatie) en die zet het in elkaar. Daarna testen we nog even de hoogte van het zadel: dat kan Piet aanpassen. Als dit voor elkaar is, fietsen we even over het pad, waar we gisteren over gelopen hebben. Het is druk met wandelaars en al gauw missen we een bel. Die kunnen we morgen nog wel kopen. Dit eerste ritje, ook al is het niet in fietskleren, brengt de start weer wat dichterbij. In de avond eten we met Paul, waar we de eerste avond ook gegeten hebben. Met het weer van vandaag is het geen probleem, dat het restaurant niet winddicht is. 

Vrijdag 3 maart rijdersbijeenkomst

We ontbijten met Paul weer bij Margarita 's. Het is er nu veel drukker dan de andere dagen, maar er is nog een plekje vrij en we zijn nog steeds zeer welkom. Na het ontbijt gaan Piet en ik naar Bernie's Bikseshop, maar die gaat pas om 10.00 uur open. We besluiten om Cablestreet af te lopen naar de zee. Daar zien we, dat er geen strand is, maar rotsen. Er loopt een pad op er de rotsen en dat volgen we even. De kracht van de Pacific is hier goed zichtbaar. We lopen iets langer rond dan gepland, maar het is zeer de moeite waard. Als we bij Bernie zijn, blijkt hij wel binnenbanden voor ons te hebben en ook bellen, maar die kunnen volgens Piet niet aan de fiets bevestigd worden. We proberen het even later nog bij een andere fietszaak, maar ook die heeft niet de goede bellen. Jammer, maar helaas. We gaan terug naar het motel en besluiten om met Paul even een snelle lunch te doen. Om 13.30 moeten we terug zijn bij het motel, omdat we dan met de rijders naar een hotel gaan voor de rijdersbijeenkomst. Dat halen we. De rijdersbijeenkomst duurt enige uren. Eerst vertelt leider Barbara een en ander, dan stelt de staf zich voor (iets van 13 personen op 24 rijders) en vervolgens stellen alle rijders zich voor. Het is de bedoeling, dat iedereen aangeeft, waar hij vandaan komt, waarom hij meedoet en wat zijn grote angst is. De meeste zij net gepensioneerd en willen het nu doen, omdat het nog kan. De oudste is 79, daarna komt Piet met zijn 72. Er zijn twee Engelsen en afgezien van ons is de rest Amerikaan. Er is een echtpaar op een tandem: die hebben het eerder geprobeerd, maar ze vielen na een paar dagen, waarbij zij haar hamstring afscheurde. De volgende etappe is, dat Barbara diverse kwesties bespreekt, zoals veiligheid  (lamp voor, lamp achter, helm en goed zichtbaar veiligheidshesje: alles verplicht). En zo volgt er nog een waslijst aan aandachtspunten. Na het eten volgt er dan nog uitgebreide informatie over de app Ride with GPS, die we allemaal moeten downloaden en waar we ook mee moeten kunnen rijden. Gelukkig hebben wij Paul. Met heel veel informatie lopen we terug naar het motel. We kunnen onze fietskleren klaarleggen en ons geestelijk gaan voorbereiden. We moeten morgen om 8.50 uur klaar staan op het binnenterrein van het motel (daar staat inmiddels een paar dagen een bestelbus van Penske, die ik herken van mijn eerdere trip naar de VS). Kortom: uur U nadert.