Jacumba - Calexico (maandag 6 maart, derde fietsdag)

Ik slaap slecht. Ik word midden in de nacht wakker van heel veel lawaai: ik heb het idee, dat een bulldozer bezig is ons tiny house omver te schuiven. Als ik het licht aan doe, blijkt, dat er een ventilator automatisch is aangegaan: niet alleen een klassieke fan, maar ook een ventilator in de vloer. En hoe dat uit te krijgen? Geen idee, maar gelukkig stopt het na een paar minuten. Maar als ik weer slaap, gebeurt het weer. Niet iets om vrolijk van te worden. Ontbijt is om 6.45 uur. We zijn mooi op tijd. Het plan is om het ontbijt in ons tiny house te nuttigen, maar de kou valt niet helemaal tegen en de wind is veel minder: dus gedragen we ons maar even als jongens van Jan de Witt. Na het ontbijt gaan we terug, zetten onze tassen buiten en brengen de fietsen naar buiten (Piet heeft gisteravond mijn lichten nog aangepast). We rijden naar de chilllocatie, waar Paul inmiddels ook gearriveerd is. Met nog een aantal fietsers vertrekken we vervolgens: we zijn de eerste groep. We moeten eerst weer over het gravel:  dat is nu heuvelop en dan valt het niet mee, ook al is de stijging te verwaarlozen. Na een kilometer of vier zijn we weer op de gewone weg. We moeten ook op de gewone weg nog wat stijgen (totaal moeten we vandaag 966 feet omhoog tegenover 3680 feet naar beneden). De benen voelen toch wel wat moe aan. Ook nu is Paul duidelijk weer sterker dan Piet en ik. Na een mijl of zeven hebben we het meeste klimmen gehad. We gaan nu met de Interstate 8 East op en met een flinke tailwind (wind in de rug) en een afdaling van soms 6 procent, gaan we vliegensvlug naar beneden door een rotsachtig gebied, waar soms flinke zijwinden zijn (sommige fietsers zeggen later op de dag, dat ze een deel gelopen hebben: bang om omver geblazen te worden), terwijl de auto's en vrachtauto's op de andere twee banen rijden. Barb had gisteravond ook aangegeven, dat de vrachtauto's vanwege de snelheid en de "gasprices" niet op de rem trappen: uitkijken dus. Met name de bocht met veel zijwind is toch wel tricky: er wordt met borden gewaarschuwd voor de wind en er staan hier en daar ook grote schermen om de wind op te vangen. Als we dit deel gehad hebben, moeten we stoppen en wachten, totdat we met 12 man zijn. Dit geeft mooi de gelegenheid om in dit maanlandschap de nodige foto's te nemen. Piet roept, als  ik en foto van hem maak, dat hij op de maan is beland, zo ziet het er ook wel uit. Ik denk, dat we door een soort canyon zijn gegaan. We gaan vervolgens als groep verder naar beneden, terwijl er een auto van de organisatie achter ons aan rijdt om rugdekking te geven. Natuurlijk gaat er eentje veel te hard naar beneden, maar dat zal hij wel niet meer afleren: het is Jim Bob, die gisteren zijn tweede lekke band had en later op de dag zijn derde zal krijgen. In dit gebied zijn ook heel veel windmolens: mijns inziens het enige, waarvoor dit gebied te gebruiken is. We rijden over een vlakke weg door naar Ocotillo: dat ligt op 19 mijl vanaf de start. Hier is de eerste sagstop van vandaag. Er is ook een soort café/restaurant: The Red Feather Cafe. Ik nuttig het nodige bij de sag en ga dan het café binnen. Eigenlijk wil ik snel weer naar buiten, omdat ik iets eerder dan de rest weg wil gaan: foto's maken van de windmolens. Ik wordechter in het Nederlands aangesproken door een jongen, die mij  naam op mijn veiligheidsshirt ziet en die automatisch aan een Nederlander koppelt. Hij isook drie dagen geleden in San Diego begonnen met een fietstocht dwars door de VS, maar hij weet nog niet hoe ver hij gaat. Hij doet het in zijn uppie en heeft dus al zijn spullen op zijn fiets: dat lijkt me dus helemaal niks. Hoe dan ook, het eind van het verhaal is, dat we gezamenlijk weer vertrekken. Een paar minuten later stop ik om de geplande foto's te maken. Dat duurt langer dan verwacht met als gevolg, dat ik flink op achter ben. Het is een lange rechte weg dwars door de woestijn. Het is warm en ik lijk wel niet dichter bij te komem. Ik fiets wellicht iets te hard om het gat toch te dichten. Uiteindelijk lukt dat toch, maar het heeft me waarschijnlijk te veel energie gekost. Op 31 mijl is de volgende sagstop: daar maak ik wat foto's van de omgeving. Oals een geparkeerde fiets en bloemetjes in de woestijn. De heel lichtelijk golvende weg dwars door de woestijn, waarop we nu 11 mijl gereden hebben, moeten we nog 19 mijl volgen. De zon doet inmiddels zijn werk. We fietsen achter Paul aan en dat gaat voor ons beiden duidelijk te hard. Hij rijdt ook langzamerhand van ons weg. Op een bepaald moment zie ik een mooi bord aan de andere kant van de weg, dat de entree van de woestijn, waar we net doorheen gereden zijn, aangeeft. Een goed moment om even te stoppen en een foto te maken (en even bij te komen). Het is de Yuha Desert. Je ziet hier namen met een Spaanse achtergrond, maar ook met een Indiaanse en dit is volgens mij een van de laatste. We rijden na de fotostop rustig verder. We komen meer in gecultiveerd gebied; enerzijds zien we hele grote oppervlakten met zonnepanelen en anderzijds zien we groene velden met wat bij navraag waarschijnlijk alfalfa is. Er lopen hier ook irrigatiekanalen en dat is nodig ook zo op de rand van de woestijn. We hebben Paul ondertussen ingehaald of beter gezegd: hij heeft op ons gewacht. We zien inmiddels de contouren van Calexico. Bij de rand van de stad maken we een foto van het naambord. Even verderop wordt de weg naar Mexico aangegeven: 3/4 mijl. We fietsen de stad in op zoek naar Calexico Mission School en die vinden we uiteraard ook. De gereden afstand is vandaag slechts 52,5 mijl, maar zo voelt het niet. De school geeft op ideële grondslag les aan kinderen uit de VS en Mexico. De kinderen uit Mexico lopen elke dag naar school, moeten daarbij de grens over en hebben geen idee hoe lang dat dan weer duurt. Ze worden "roadrunners" genoemd, net als "onze" mascotte Rosie (het is de bedoeling, dat iedereen (inclusief de staf) Rosie een dag meeneemt en dan 's avond na het eten ( na de praktische mededelingen over de volgende dag) over zijn avonturen met Rosie vertelt. Maar daarover later meer. Als we aan komen bij de school, is deze nog in gebruik. We kunnen er dus nog niet in. Een deel van de groep wacht bij een restaurant tegenover de school. Wij drieën gaan met Jenny, een fietser, die een dusdanig zware versnelling hanteert, dat haar knieën na de tocht wel kapot moeten zijn, en daarbij ook nog heel onrustig op de fiets zit, naar een Mexicaans restaurant een paar kilometer verderop. Het eten smaakt goed, maar ik verbaas me weer eens over hoe dik de mensen zijn, die hier komen eten: de meesten kunnen beter een maaltijd overslaan. Na de lunch gaan we terug naar de school, waar we nog steeds niet in kunnen. Even wachten dus bij de rest van de groep. Na een tijdje wachten krijgen we een groen sein. We moeten om de school heen rijden dan kunnen we er aan de andere kant in. Aan de andere kant van de school blijkt "the wall" te zijn: hier zelfs met prikkeldraad erop. Dat is direct aan de overkant van de weg, waaraan de school gelegen is. Dat is toch wel heel wrang. De schoolkinderen zijn evenwel aan het basketballen op het speelveld en lijken zich in ieder geval op dit moment niet druk te maken over de muur. Wij checken in en nemen een douche. Daarna zet ik foto's over van mijn telefoon naar mijn tablet en werk aan mijn verslag. Het is nog hard werken tijdens zo'n vakantie (er is overigens een vrouw mee, die 4 uur per dag wil werken naast het fietsen.....). Het diner is klaar gemaakt door leerlingen van de school en wordt ook door hen geserveerd in die zin, dat wij langslopen en zij dan hetgeen wij aangeven op ons bord deponeren. Daarvoor geeft Barb nog wat toelichting en vraagt, of er iemand een blog maakt. "Yes I do", roep ik, "but I'm writing in Dutch". Gelach tot gevolg. Paul geeft vervolgens aan ook een blog te maken: daar kunnen ze op de website van Timberline meer mee. Ook de directrice van de school geeft nog wat informatie over de achtergrond van de school. Het eten smaakt uitstekend. We slapen in de gymzaal. Iedereen krijgt een luchtbed en kan zijn slaapzak daarop kwijt. Om niet nader te noemen redenen krijg ik een plekje op het toneel. Ik blijk er niet minder om te slapen.