Marathon - Sanderson (zaterdag 25 maart, negentiende fietsdag)

Het heeft vannacht nog flink gewaaid, maar de wind is toch gaan liggen. In de ochtend is het windstil, maar nog steeds koud. Ik neem in de ochtend nog wat foto's van de campsite. Omdat het nog lang relatief lang donker is, mogen we niet te vroeg weg. We vertrekken met z'n vijven: Piet, Paul, Rick, JJ en ik. Ik op kop weg. Met name als er geen wind is, is dat geen straf. We moeten eerst nog door Marathon heen, maar dat wekt de indruk nog te slapen. We rijden weer over de Highway 90 en wel East. Het is niet alleen nog rustig in Marathon, maar ook op de weg. Als ik na 10 mijl van kop afga, hebben twee auto's mij ingehaald en zijn we nog geen auto's tegengekomen. Dit geeft ook wel aan, dat we in een redelijke uithoek zitten. Het voordeel van het rustige verkeer is, dat we ontspannen kunnen fietsen en gewoon de baan voor de auto's kunnen gebruiken. Links en rechts is woestijnachtig prairieland, waar mijns inziens weinig mee te beleven is. Toch zien we zo nu en dan een poort met de naam van een ranch en dan een weg daar naartoe. Maar daar is alles wel mee gezegd. Het gebied wordt naarmate we vorderen wel wat bergachtiger dan de afgelopen dagen. De verschillende aardlagen zijn soms ook goed te zien. Tevens komen er nieuwe bloemetjes langs de kant van de weg: dat geeft het geheel een wat fleuriger aanzicht. Na 28 mijl zijn we bij de eerste sag-stop. Dit geeft me de gelegenheid om wat foto's te maken zonder dat we er apart voor hoeven te stoppen. Eten en drinken doe ik er uiteraard ook: daar is een sag-stop uiteindelijk voor. We gaan verder richting Sanderson en zien het landschap langzamerhand wat veranderen. We zien regelmatig de term Sanderson Canyon langs de weg en het lijkt er inderdaad ook op, dat we door een canyon fietsen met dien verstande, dat dit een heel brede en heel onregelmatige is. Het aantal ranches wordt ook minder. Het verkeer blijft rustig: hier is weinig te beleven. Na de sag-stop gaat de weg voornamelijk naar beneden, we hebben een goed wegdek en ook nog voor de wind: "A walk in the park" dus. Na ruim 53 mijl zijn we in Sanderson. We verblijven vannacht in de sporthal van de school, maar daar mogen we nog niet in. We rijden ietsje verder naar The Ranch House voor de lunch. Daar zitten de eerder aangekomen fietsers ook al. We zijn in Texas en daar gelden speciale regels. Zo heeft de serveerster in dit restaurant een revolver aan haar broekband hangen. Ik heb maar niet gevraagd, of hij geladen is. Voorts hangt er een poster met een tekst, die erop neer komt, dat ze bij problemen niet 112 bellen, maar schieten. Het eten, dat we bestellen, smaakt overigens goed: dat wel. We gaan vervolgens naar een winkel, waar ze van alles en nog wat verkopen. Buiten staan allerlei van afval gemaakte curiositeiten, zoals verschillende soorten sauriers (met een hele grote T. rex), andere dieren, Mexicanen, die een siësta houden, een levensgrote Don Quichotte etc. Piet gaat naar binnen om batterijen te kopen en die hebben ze ook. We lopen door naar het volgende gebouw: dat is een coffeeshop in de Amerikaanse zin van het woord. Paul trakteert ons op koffie. Deze shop is een oude winkel/werkplaats van Ferguson. Vlak achter het gebouw loopt de spoorlijn. In de hoogtijdagen werden de stalen onderdelen van de T-Ford per trein aangevoerd en vervolgens met ter plaatse gekapt hout geassembleerd tot een echte T-Ford. De desbetreffende hoogtijdagen van het stadje zijn inmiddels voorbij: er wonen nu nog 700 mensen, sommige huizen zien er nog goed uit, maar andere zijn vervallen of leeg. Piet raakt met de eigenaar aan de praat en is in zijn element. Dit dorp moet het duidelijk hebben van toerisme en wellicht ook nog van wat ranches. Ik vraag aan het meisje, dat ons bedient, wat de drukke tijd is voor toerisme: dat blijkt nu te zijn. Dat zegt genoeg. Toch is het een leuke coffeeshop met mooie kunstwerken aan de muur, zoals een prachtig schilderlij van John Wayne. Maar of er geld te verdienen is???? Ik heb mijn twijfels. We mogen inmiddels naar de sporthal: douchen en een slaapplek uitzoeken. Het avondeten is vroeg vanavond: dat wordt verzorgd door de kinderen van de High School. Bijzonder voor hen is, dat ze vanavond ook de proms hebben: een dansfeest voor een bepaalde lichting van de school, waar de leerlingen op hun best gekleed naar toe gaan en de ouders niet bij aanwezig mogen zijn. Het eten, dat in een ander gebouw dan de sporthal wordt geserveerd, smaakt uitstekend. Wij gaan na het eten terug naar de sporthal, terwijl de kinderen zich gaan omkleden. Een paar uur later loop ik nog even naar buiten om het schouwspel van de proms op gepaste afstand te bekijken (althans de intocht). De kinderen (jongvolwassenen:  ze zullen 17/18 zijn) worden door hun ouders gebracht en vervolgens uitgebreid gefotografeerd: de dames zijn in het lang met veel glitter ("sparkels", noemt één van de Engelse medefietsers het). Hoe dan ook, het ziet er leuk uit, maar in Nederland zie ik dit nog niet gebeuren. Volgens Paul moet het gezien worden als een stap op weg naar volwassenheid en is de muziek zeker niet klassiek, in ieder geval niet alleen klassiek. Ik vraag me af, of er over 25 jaar nog voldoende kinderen in dit dorp zijn voor de proms, laat staan een High School. We gaan weer naar binnen. Een tijdje later wijst Chris ons op een bijzonder fenomeen: er staan twee bomen voor de sporthal en er komen allerlei gieren een plekje zoeken in deze twee bomen. In de boom zonder bladeren zitten er een stuk of 30, in de boom met bladeren een stuk of 50. Het is bijzonder om die grote vogels aan te zien komen vliegen en vervolgens op dunne takjes een plekje te zien vinden. Voor mij is de vraag, of ze voor ons komen (morgen lange rit van 80 mijl) of dat ze voorsorteren op de ook in mijn ogen niet levensvatbare toekomst van Sanderson.