Tombstone - Douglas (woensdag 15 maart, elfde fietsdag)

Ik heb vannacht nogal wat lawaai van heen en weer lopende mensen gehoord. Later op de dag wordt mij duidelijk, dat er een hotelgast is overleden: dat verklaart het lawaai wel. Na het ontbijt gaan we op weg met een vrij grote groep. Het hotel ligt voor het centrum van Tombstone en dat geeft ons de gelegenheid nu nog even het stadje in te gaan. We verlaten de doorgaande weg en zijn voor mijn gevoel meteen 150 jaar terug in de tijd. Ik zie diverse gebouwen, die in het decor van een western niet zouden misstaan. In mijn fantasie zie ik de bandieten links en rechts van de gebouwen afvallen, maar de realiteit is, dat het een uitgestorven bedoening is. Het fraaie decor vergoedt echter veel. Het stadje (ik denk, dat duizend mensen al veel is) lijkt volledig te teren op een schietpartij van ongeveer 150 jaar geleden, die dus welgeteld 30 seconden duurde: dat is toch ook bijzonder. We lopen met de fiets aan de hand door het stadje, niet bevreesd om beschoten te worden en ook niet bevreesd voor de aanlokkelijkheid van de saloons en souvenirwinkels: die zijn nog dicht. We nemen de nodige foto's en zoeken dan de Highway 80 East weer op. Vlak daarna zien we een school, maar die ziet er vervallen uit en lijkt niet meer gebruikt te worden. Volgens mij is er hier sowieso geen toekomst of je moet acteur zijn. En dan nog. De omgeving ziet er ook niet echt uitnodigend uit: droogte en in de verte bergen. Op agrarisch gebied valt hier ook weinig te doen. Met mijnbouw is er in het verleden nog wel geld verdiend: de gisteren vermelde prospsector vond later zilver.  Maar die mijn is inmiddels uitgeput. Na 17 mijl zijn we bij de eerste sag. We hebben dan een klimmetje gehad en bevinden ons in desolaat gebied, dat wel verfraaid wordt door de met sneeuw beklede toppen van de bergen verder weg. Jim en Sharon zorgen weer goed voor ons. Voor ons ligt op de weg naar Bisbee een behoorlijke heuvel te wachten. De heuvel is niet zozeer steil als wel lang. En elke keer, als je denkt, dat je de heuvel gehad hebt, komt er weer eentje. En weer eentje. Maar dat hoort erbij. We blijven doorfietsen, stoppen een keer om de boel, bij elkaar te houden  en komen uiteindelijk bij het hoogste punt van de weg. We zitten dan op 22 mijl. We nemen vervolgens de Old Divide Road, die ons nog net een honderd meter hoger brengt. Op deze top staat een gedenkteken in de vorm van een obelisk. Het gedenkteken verwijst naar de aanleg van de weg, die geschied is door dwangarbeiders ("prison labor"). De naam Old Divide Road verwijst naar de waterscheiding: vroeger dacht men, dat deze pas de scheiding was tussen  het water, dat naar de Grote Oceaan (Pacific) gaat en het water, dat (via de Golf van Mexico) naar de Atlantische Oceaan gaat. Inmiddels is bekend, dat deze waterscheiding nog pakweg 100 mijl oostelijker is: we zijn er dus nog niet. Wel hebben we nu het hoogste punt van onze fietstocht bereikt. We nemen wat foto's en genieten vanaf boven van het uitzicht op de weg, die we zojuist omhoog zijn gegaan, en de omgeving. Die is gaandeweg behoorlijk groener geworden. We vervolgen onze rit met de afdaling naar Bisbee. Rose heeft de vorige avond gewaarschuwd, dat de afdaling gevaarlijk is en ze blijkt gelijk te hebben: de afdaling is een aaneenschakeling van kort op elkaar volgende scherpe bochten en als je niet regelmatig in je remmen knijpt, ontwikkel je zoveel snelheid, dat je de bocht uitvliegt. De weg heet ook niet voor niets Tombstone Canyon. We houden goed afstand van elkaar en kunnen de fietsen op het goede pad houden. Zodoende belanden we veilig in Bisbee, dat de indruk wekt een mooi oud "wilde-westen-stadje" te zijn met fraaie gebouwen. We stoppen in Bisbee bij sag twee: we zitten dan precies op 25 mijl. Tegenover de plek van de sag is een Mexicaans restaurant, Contessa's Cantina, met een bijzonder interieur: veel zaken verwijzen naar de Dia de los Muertos (Allerzielen), zoals al dan niet gedeeltelijk aangeklede geraamten. Dat zie je overigens opvallend vaak bij Mexicaanse restaurants. Hoe dan ook, we eten heerlijk bij de contessa. Het weer is tijdens het eten omgeslagen: flinke wind en dreigende regen. Sommige willen verder gaan, zoals ik, anderen willen liever verderop in het stadje een bakkie koffie doen om, nadat het is opgeklaard (en dat zou binnen een half uur moeten) nog even door het stadje te lopen. Uiteindelijk wordt voor de tweede mogelijkheid gekozen, met name op aandrang van Jenny. We pakken de fiets, gaan pakweg een kilometer verder en belanden dan in een coffeeshop, waar ze in tegenstelling tot wat je als Nederlander misschien zou denken, inderdaad koffie verkopen. Het is Mexicaanse koffie en dat smaakt heel goed. De coffeeshop is min of meer onderdeel van een "winkelcentrumpje" met oa. ook een souvenirshop. Daar ga ik ook even kijken. Er zijn mooie spullen te koop, maar dat moet je dan nog wel bijna twee maanden (laten) meeslepen: voorzichtigheid geboden dus. Na dit bezoek loop ik met Piet even terug over de weg, waarover we gekomen zijn. Mooie gevels, deels goed onderhouden gebouwen en reuring: hier is meer te beleven dan in Tombstone. Ik zie oa een gevel met de tekst "chiropractor". Ik meld dit later aan Engelsman David, die chiropractor is. We brengen ook nog even een bezoek aan de bibliotheek: een prachtig gebouw. Kortom, Jenny had gelijk. Als we een uurtje later vertrekken, is de lucht opgeklaard. Er staat nog wel een flinke wind. Bij de rijdersbijeenkomst heb ik wat dat betreft een nieuw woord geleerd: gusty winds. Ik denk, dat dat windvlagen zijn. Als we net het stadje uit zijn, stoppen we nog even om foto's te maken van de gigantische hé mijn, die gemaakt is voor de winning van koper. Eerst werd hier zilver gevonden, maar dat is later ruim overtroffen door de vondst van koper. De mijn en de verschillende kleuren van de aardlagen bieden een spectaculair kleurenpalet. We rijden verder richting Duoglas. Dit is ook een behoorlijke daling, maar minder steil. De weg is echter drukker met aan iedere kant een baan. Naast de weg is een lijn met wasborden aangelegd (om chauffeurs te waarschuwen, die van de weg af dreigen te raken) en daarnaast is nog wat ruimte om te fietsen, maar dat wegdek is erg slecht: strepen asfalt over strepen asfalt over asfalt met daarnaast een vangrail. Ik rij op de weg, maar Piet fietst voor me tussen de wasborden en de vangrail. Hij raakt door een combinatie van snelheid en hobbels de controle over de fiets kwijt, komt steeds dichterbij bij de vangrail, raakt de vangrail en vliegt vervolgens met fiets en al over de vangrail. Het eerste wat ik denk is "Annemiek van Vleuten Rio 2016", ook al ging die links van de weg af en was er geen vangrail. Ik rem en keer om en hetzelfde doet Jenny, die achter mij fietste. Het komt wonderbaarlijk goed af met Piet. Hij staat meteen en dat is een goed teken. Hij kijkt wat om zich heen en ziet, dat de schade meevalt. Hij heeft wel een flinke schaafwond op zijn rechterbeen, waar hij de vangrail geraakt heeft. We tillen de fiets over de vangrail. Ook de schade aan de fiets lijkt mee te vallen: alleen de remblokjes bij het voorwiel zijn wat verschoven. Cherry is er ook meteen bij met de auto. Paul zegt tegen Piet, dat het wellicht beter is om even in de auto te gaan zitten of met de auto naar Douglas te gaan. " No shame". Ik ken Piet langer dan vandaag en verwacht geen positief antwoord en dat komt er dan ook niet. Piet wil op de fiets verder en zo geschiedt. We rijden voorzichtig verder over de dalende weg. Feitelijk moeten we nog ruim twintig mijl over deze weg en dat lukt uitstekend. Het wordt ook rustiger op de weg. Links en rechts is helemaal niets en daardoor worden we dus niet afgeleid. Kortom, zonder verdere problemen komen we in Douglas, waar we via wat kriskraswerk uiteindelijk bij het hotel komen en er weer 50 mijl op hebben zitten (we horen later, dat Susan en Jody, die achter ons reden, door de voor de volgende dag al neergelegde pink arrows weer de stad uitgereden zijn: foutje). Het hotel, het Gadsden Hotel, is een prachtig hotel, dat je op een plek als deze niet zou verwachten. In de lobby is een prachtige open trap, er zijn heel mooie kleurige kunstwerken op de muren aangebracht en het hotel heeft hierdoor een prachtige uitstraling. Er hebben beroemde mensen gelogeerd, zoals John Wayne. Bekend is het hotel ook van het feit, dat Pancho Villa, Mexicaanse vrijheidsstrijder, met zijn paard de trap op gereden is. De beschadigingen zouden nog zichtbaar zijn. Het hotel is destijds waarschijnlijk gefinancierd met geld, dat met de winning van zilver en met name koper is verdiend en ook gebouwd voor degene, die daarmee veel geld verdiend hebben Wij hebben ook een mooie kamer. Ik neem eerst een douche. Daarna overleg ik wat met Paul en Chris, als Piet zich gaat douchen. Hij maakt zijn wond goed schoon, ik doe er van Chris gekregen zalf op en daarna een verband, dat ik met tape vastmaak. Piet heeft geen pijn: dat is positief. We gaan naar de hal, waar de chillzone is ingericht en we vanavond ook diner hebben. Piet krijgt uiteraard de nodige belangstelling: iedereen komt wel even vragen hoe het gaat. Het diner smaakt uitstekend. Kok Mason en hulpkok Alex hebben vrij, omdat het hotel voor het eten zorgt. Na het eten krijgen we een rondleiding door het hotel. We beginnen op de bovenste verdieping, die niet meer gebruikt wordt. Wel worden met Halloween de kinderen uit Douglas uitgenodigd voor een wandeling over deze verdieping. Ik zie nu al genoeg attributen, schilderingen, verborgen hoekjes etc., waarmee die kinderen flink aan het schrikken kunnen worden gebracht. Vervolgens gaan we naar de geheime ruimtes, waar tijdens de Prohibition (drooglegging) alcohol genuttigd kon worden (ik lijk de term "speakeasies" te horen, maar kan dat niet helemaal thuisbrengen). Er waren ook geheime gangen vanaf de andere kant van de weg om de alcoholvoorraad op niveau te houden). Toch bijzonder allemaal. Overigens komt de naam Gadsden van de Gadsden Purchase, waarbij de VS dit grondgebied van Mexico kochten: Gadsden was de Amerikaanse onderhandelaar bij deze besprekingen. Weer wat geleerd. Hoe dan ook een bijzondere dag met een goede afloop in de VS. Dat geldt helaas niet voor een heel slecht bericht, dat ik uit Nederland krijg: veel sterkte voor de betrokkenen.