E Tucson to Tombstone (dinsdag 14 maart, tiende fietsdag)

Het ontbijt wordt buiten geserveerd, maar sommige besluiten toch maar om het binnen te nuttigen. In de klimatologische omstandigheden, waarin we ons bevinden, zal het nog wel even koud zijn in de avond en de ochtend en warm overdag. We gaan vandaag naar Tombstone. Gisteren heeft Chris, de leider nu Barb niet meer aanwezig is, verteld hoe de naam Tombstone (grafsteen) ontstaan is. Er was destijds (in de tijd van het Wilde Westen) een prospector (iemand, die op zoek is naar "stones" in de zin van goud, zilver, koper etc.) bij navraag te horen, dat de enige steen, die hij hier zou vinden, zijn eigen grafsteen zou zijn. We verlaten de school en komen dan al gauw buiten de bewoonde wereld. We komen op de Sahuarita Road te rijden (er zijn hier veel namen met een volgens mij Indiaanse achtergrond) en links en rechts is weinig te beleven. Er moeten hier en daar in de verte ranches zijn, we zien af en toe ook postbussen en voelen af en toe grids, maar de ranches zijn goed verscholen ofwel ver weg. Dit begint op leegte te lijken. Het land is droog, er zijn meer struiken dan gras en hier moet je dus geen koe willen zijn: geen sappige groene weiden. De weg gaat langzaam omhoog. De weg gaat pas echt omhoog, als we op de Sonoita Highway komen. We hadden al een mooi zijaanzicht op de besneeuwde toppen van de Sonoita Mountains, maar de blik recht vooruit op deze bergen is nog veel mooier. Dat geldt hier niet voor de weg: bijna geen berm, wel cactussen en ander ongerief aan de zijkant en vlak langs je sche(u)rende trucks aan de andere kant. De trucks willen nog wel ruimte geven, als er geen tegenliggers zijn, maar als die er wel zijn, hebben ze niet heel veel zin om te remmen. Dan moeten we dus wel min of meer de cactussen in. Dat is dan wellicht een beetje overdreven, maar het risico op lekke banden door op de grond liggende stekels wordt er wel groter op. Piet en ik rijden gezamenlijk naar boven. Piet is weliswaar sterker, maar  erop fiets ik gemakkelijker, omdat ik nou eenmaal lichter ben. We stoppen af en toe om foto's van de bergen te maken. Ook hier is het droog en dor. Ik ben dan ook zeer verbaasd vlak voor de top te lezen, dat er een vineyard (wijngaard) is. Er zullen zonne-uren genoeg zijn hier, maar de koude en de droogte lijken mij toch voor problemen te kunnen zorgen. Er zal waarschijnlijk toch productie geleverd kunnen worden: anders was het hier niet. Op 24 mijl, vlak voor de top, is de eerste sag-stop, die zoals gewoonlijk door Jim en Sharon wordt bemand. Even bijkomen, wat eten en drinken en foto's maken. Ik weet niet, of deze bergen vaker besneeuwd zijn of dat het komt door het koude weer van de afgelopen dagen, maar ze zien er prachtig uit. Na de stop klimmen we nog een stukje verder en bereiken dan de top (we moeten vandaag ongeveer 1500 meter klimmen). Nu kan de afdaling naar het plaatsje Sonoita beginnen. Bij zo'n afdaling is er altijd wel weer een heuveltje, maar als je genoeg vaart hebt, ga je daar bijna automatisch overheen. We rijden nu met Paul en Rick. Rick heeft een behoorlijke buik en die zit hem in de weg bij het klimmen, maar naar beneden doet de  zwaartekracht zijn werk. Er zijn hier links en rechts weer wat ranches, maar wat regen zou geen kwaad kunnen: het land ziet er zeer droog uit. Vlak voor we Sonoita binnen rijden, is er een mooi welkomstbord (stalen bord met daarbij de tekst "Welcome in Sonoita" en daaronder drie dravende paarden. Even verderop staat de tweede sag (37 mijl) bij het restaurant. De GPS geeft aan, dat het verstandig is om hier te lunchen, omdat er verder niets meer is: dat is duidelijk. De lunch kunnen we buiten nuttigen: dat staat het weer dan weer wel toe. We houden het bij kip en patat. Sommige nemen al een ijsje of milkshake, maar dat vinden wij veel te vroeg. Aan de overkant is een winkel, waar je echt alles kunt kopen.  Sonoita heeft duidelijk een centrumfunctie, maar waarvan het het centrum is? Waarschijnlijk van afgelegen ranches etc. 

We gaan verder. Er liggen prachtige bergen aan beide zijden van de weg, die goed berijdbaar is en niet druk. Links en rechts een landweg met postbussen. Als je hier een groot voetbaltalent bent, moet je toch wel heel veel mazzel hebben om dat te kunnen ontwikkelen en vervolgens nog ontdekt te worden. Ik denk overigens niet, dat de lokale bevolking aan dit soort kwesties denkt. We rijden rustig verder en komen dichter in de buurt van de bergen. De omgeving doet me denken aan de beelden, die je in westerns ziet. Je zou op elk moment verwachten, dat Clint Eastwood om de hoek aan komt rijden, wellicht niet te fiets, maar dan toch minstens te paard. Voorts zie ik Claudia Cardinale al in het bad zitten in het hotel, waar we vanavond verblijven.  Ik deel mijn overpeinzingen met Piet. Zijn reactie: "Dan wil ik haar rug wel wassen". Het doet me deugd, dat Piet zijn klassiekers ook kent. We rijden nu met z'n vieren: Paul, Piet, JJ, Rick en ik. We moeten nog over een topje heen en hebben dan een flinke afdaling voor de boeg. Dat is genieten, zeker met de prachtige vergezichten. Links en rechts bergen, weinig groen gras en toch af en toe landwegen. De tweede sag-stop is in Whetstone op 56 mijl. We hoeven hier niet echt bij te komen na de afdaling, maar we moeten blijven eten en drinken. Rick stopt hier voor vandaag: hij heeft last van zijn achterwerk en wordt dus door de sag naar Tombstone gebracht. Wij gaan met z'n vieren naar Tombstone. Er lijkt wel een nieuwe weg aangelegd te zijn. Die gaat vooralsnog licht naar beneden. De weg is niet druk. Richting Tombstone en verder is behoorlijk richting het einde van de wereld. Een mijl of zeven voor Tombstone gaat de weg omhoog: niet aldoor, soms is er een klein dalletje, maar uiteindelijk moeten we stijgen. Piet raakt een klein beetje achterop, maar hij houdt ons in het zicht. We fietsen rustig verder. We zien af en toe al borden over The Gunfight at the OK Corral. Gisteravond bij de rijdersbijeenkomst is gezegd, dat de re-enactment om 14.00 uur zou plaatsvinden. Je zou dan al om 13.00 uur binnen moeten zijn om het te kunnen volgen. Dat halen wij dus niet. Voor de geïnteresseerden: de gunfight tussen Doc Holiday en de gebroeders Earp enerzijds als landen en een aantal outlaws heeft destijds 30 seconden geduurd en ze zijn elkaar tot op 6 feet (twee meter) genaderd, voordat ze begonnen te schieten. Het recht zegevierde, hoewel dat in dit geval wellicht een wat vreemde uitdrukking is. We rijden rustig verder, Piet komt weer bij en we rijden gezamenlijk op onze overnachtingslocatie af: Landmark Lookout Lodge. We hebben er weer 75 mijl op zitten. We hebben een prachtige kamer met bad, maar helaas: geen CC. Ik denk aan de door Piet regelmatig aangehaalde Rolling Stones: You can't always get what you want. Het blijft bij een douche, maar die is warm. Daarna nuttigen we even wat in de chillzone: eten, drinken en wat dies meer zij. We zijn uiteraard veel te laat voor de re-enactment. Een bezoekje aan de stad laten we ook aan ons voorbijgaan: dat kan morgenochtend kort na de aanvang van de nieuwe rit nog wel even. WIFI houdt ook hier niet over: we zitten in the middle of nowhere. Het diner genieten we buiten. De kou valt mee. In de avond werk ik wat aan mijn blog: ik kan weliswaar niet verzenden, maar wel schrijven en dat is toch de basis.