Gila Bend to Casa Grande (vrijdag 10 maart, zevende fietsdag).

We hebben de afgelopen nacht in een soort sporthal geslapen. Dit houdt in, dat om 21.00 uur het licht uitgaat en dat om 6.00 uur het licht dan weer aangaat. Daartussen heerst er rust. Is althans de bedoeling. Ieder krijgt een matras (soort opgeblazen luchtbed) en als deze wat leegloopt, kan je voor het slapen gaan nog een top off krijgen: een beetje extra lucht dus. Iedereen slaapt in de sporthal, ook de begeleiding. Het ontbijt is vervolgens om 6.45 uur, maar eigenlijk is dat vanaf 6.45 uur. Exact 6.45 uur haal ik doorgaans niet, maar dat is verder geen probleem. Ik heb gisteravond wat rode plekjes gezien bij wat Mr. Humphries (Are you being served/Wordt u al geholpen?) mijn "inside legs" zou noemen en dus besluit ik daar in de ochtend vaseline, dat ik goed voorbereid als altijd uiteraard bij me heb, op te smeren, hopende de boel daarmee onder controle te houden. Ook al slapen we binnen, het ontbijt wordt buiten geserveerd. Het ontbijt bestaat doorgaans uit koffie of thee of jus d'orange, iets van havermout zonder melk of met melk, die ergens granen met melk, een soort doorgesneden donut, waarop Piet en ik dan smeerkaas doen, muffins, bananen en soms eieren. Kortom, voor ieder wat wils. Er rijdt de hele tocht een foodtruck mee, waarin een en ander klaar gemaakt wordt. Kortom, we kunnen in de ochtend genoeg energie innemen om de rit van de desbetreffende dag te voltooien. Deze ochtend hebben we cowboykoffie: dan is er een grote pan met koffie, waaruit ieder koffie kan nemen om in zijn kopje te doen (in het kader van de beperking van de hoeveelheid afval, hebben we de eerste dag allemaal een plastic kopje gekregen, waarop we onze naam hebben geschreven. Uiteraard is het belangrijkste deze dag mijn verjaardag. Chris, die de leiding heeft als Barb er niet is, heeft gisteravond aan het eind van de rijdersbijeenkomst al aangegeven, dat ik de volgende dag jarig ben. Sommige feliciteren mij dan ook bij het ontbijt of in de loop van de dag. Na het ontbijt is het spullen inpakken geblazen, indien en voor zover dat nog niet gebeurd is. Alles moet dan weer in twee tassen, waarbij je er ook nog rekening mee moet houden, dat als er een overnachting is in een hotel, er maar één tas op je kamer wordt gebracht. De tas met je slaapzak heb je dan immers niet nodig.

Het is vannacht toch weer behoorlijk koud geweest en dat zal voorlopig nog wel even zo blijven. We hebben weliswaar binnen geslapen, maar als we gaan fietsen (en dat mag normaliter vanaf 7.30 uur), is het nog behoorlijk koud: de lange broek heb ik dan ook nog gewoon aan (ik kan overigens uit de in verband met mijn verjaardag ontvangen appjes afleiden, dat het sneeuwt in Brabant en Limburg). Na het vertrek vanaf de sporthal (bij een school: het is springbreak en daarom kunnen we deze dagen soms faciliteiten van scholen gebruiken) maken we wat vreemde omzwervingen, voordat we na ruim 4 mijl weer op de Interstate 8 belanden. We rijden tot 25 mijl op de Interstate: dat gaat prima. We rijden nog steeds in de woestijn: de Sonorawoestijn. De cactussen zijn nu dichtbij en langs de kant van de weg bloeien allerlei prachtige bloemen. Dat betekent dus vaak stoppen en foto's nemen, en omdat ik Rosie de hele dag bij me heb, kan ik mooi met haar op de foto. De bloeiende bloemen leveren in combinatie met de gigantische cactussen prachtige foto's op. Ik verlies Rosie wel een keer, maar gelukkig heeft Piet dat in de gaten. We passeren even later een paar hele grote voederlocaties voor koeien: er lopen hier tienduizenden koeien. Het lijken mij geen melkkoeien. Gisteravond werd bij de rijdersbijeenkomst gesuggereerd, dat de koeien hier bij elkaar komen om afgemest te worden.  McDonalds is dan de volgende stap om het zo maar even te zeggen. Ik ben geen vegetariër, maar ik heb toch een vreemd gevoel, als ik naar al die koeien kijk. De volgende sagstop is op 47 mijl in Stanfield. Hier is een Mexicaans restaurant, waar we de lunch nuttigen. Er hangen prachtige Mexicaanse kunstwerken in het restaurant. Ook hangt er een mooi portret van naar ik meen Frida Kahlo. In mijn beste Spaans vraag ik, of dat klopt, en het blijkt inderdaad zo te zijn. De sagstop wordt bemand door Cherry en Rose. Ze geven ons aan, dat we een iets andere route moeten volgen, omdat er een weg overstroomd is. Ik lees vaak borden met de tekst "Do not pass, when flooded", maar tot nu toe heb ik alleen nog maar drooggevallen waterlopen gezien. Het kan dus toch anders. Hoe dan ook, de alternatieve route is met pink arrows aangegeven en moeten we kunnen vinden (de pink arrows zijn een toevoeging aan de route met GPS en worden sowieso elke dag op bepaalde plaatsen aangebracht). We rijden nu weer door agrarisch land, al wekt het zeker nog de indruk behoorlijk droog te zijn. De percelen grond zijn ook erg groot: als je hier bollen zou moeten rooien, zou je stik en buul wel mee moeten nemen, want voor de avond ben je niet heen en weer. We komen ook weer een paar voederplaatsen voor koeien tegen, maar nu dichterbij de weg. Piet en ik maken weer foto's, waarbij Piet vertelt, dat hij op jonge leeftijd voor een boer gemolken heeft (en vervolgens op school in slaap viel). Piet beschikt toch over veel talenten. Zo heeft hij mij vanochtend ook nog verteld, dat hij de bandenspanning heeft gecontroleerd. Dat is toch iets, waar ik niet eens aan denk. We vormen een goede combinatie, geef ik me zelf als excuus. Via wat omwegen belanden we uiteindelijk in Casa Grande en uiteindelijk ook bij het RV-park met de historische naam High Chaparral (de naam Manolito schiet mij te binnen): we hebben er dan ruim 73 mijl op zitten. High Chaparral is een behoorlijk groot RV-park met naar het zich laat aanzien ook veel permanente bewoners. We fietsen door tot de plek, waar de tenten al neergezet zijn. Er is een klein zwembad, maar ik vind een douche wel voldoende. Na de douche zie ik op het bord met de dagelijkse mededelingen (zoals de WiFi-code, als er WiFi is), dat ik vandaag jarig ben. De resterende tijd tot het eten gebruik ik om in de chillzone aan mijn blog te werken. Om 18.00 uur gaan we eten. Na het eten mag ik vertellen, hoe mijn dag met Rosie is geweest. Ik vertel, dat de dag goed begonnen is met een flinke kus van Rosie in verband met mijn verjaardag. Daarna heb ik Rosie gevraagd, of ze op mijn stuur wilde zitten, wat ze wel wilde, als ik zou beloven vandaag op de weg te blijven, dus een roadbiker zou zijn, zoals Rosie immers een roadrunner is. Ter toelichting vertel ik daarbij, dat ik inmiddels al driemaal van de weg ben afgeraakt: dat was bij de meesten niet bekend. Ik vertel verder, dat ik Rosie vervolgens aan mijn eigen mascotte heb voorgesteld, Stoffel de schildpad, waarna ik daadwerkelijk (dank, Simone) een behoorlijk grote schildpad tevoorschijn tover en meteen daarbij aan de leden van de crew mededeel, dat ze nu weten, wat er in de grote tas zit, die ze elke dag naar mijn tent brengen, maar dat degene, die mij de mascotte heeft meegegeven, niet wist, dat ik maar twee tassen mocht meenemen. Ik geef aan, dat Rosie en Stoffel qua snelheid wel wat van elkaar verschillen, maar het toch goed met elkaar kunnen vinden: "Opposite attracts". Ik vervolg mijn verhaal met de mislukte poging van Rosie om ervandoor te gaan en met de opmerking, dat Rosie niet door de flooded weg wilde:  ze is immers een roadrunner en geen roadswimmer. Uiteindelijk vertel ik, dat ik nog een wedstrijdje hardlopen over tien meter tussen Rosie en Stoffel heb voorgesteld, wat ze beiden wel wilden, waarbij Rosie zich uiteraard al winnaar achtte en Stoffel zich afvroeg hoe dat te doen. Ik zeg, dat Rosie begon met een "nap", toen een siësta, toen nog een "nap" en bij het wakker worden vervolgens juist Stoffel over de finish zag gaan. Ik rond mijn verhaal af met de voor de hand liggende opmerking, dat wij deze tocht moeten doen als Stoffel: niet fast, maar steady. Een heel verhaal, maar het komt wel over (en ik had vooraf bij neef Paul even gecheckt, of het verhaal over de wedstrijd tussen de haas en de schildpad ook in de VS bekend is en dat is het inderdaad, zij het dat in de VS de haas een konijn is). Ik trakteer daarna op drop, waarbij ik aangeef, dat dit geen Dutch treat is en dat er ook geen sprake is van going Dutch:  ze hoeven er dus niet voor te betalen. In tegenstelling tot wat ik verwacht had, krijg ik de volgende dag van de meeste te horen, dat ze de dropjes lekker vonden. Na mijn voorstelling volgen de gebruikelijke mededelingen van de staf over vandaag en morgen. Dan word ik naar voren geroepen en vervolgens geblinddoekt. Ik heb wel een klein speelgoedpaard zien staan en heb even het idee, dat ik op dat paard moet zitten. Maar ik krijg een bezem in mijn hand gedrukt en moet daarmee gaan rondslaan. Dan heb ik eigenlijk nog niet in de gaten, wat er van me verwacht wordt, totdat ik met de bezem een voorwerp raak (het paardje is in de lucht getrokken) en er gejuich klinkt. Ik besef nu, dat ik het paard moet raken. Blijkbaar raakt het paard los en moet het weer opgehangen worden. Ik heb dat niet door en geef degene, die het paard weer aan het ophangen is, een ram met mijn bezem. Dat is niet de bedoeling en ik word even in bedwang gehouden. Daarna sla ik het paard, als ik het eenmaal "gevonden" heb met een paar flinke tikken kapot. Er komen dan snoepjes tevoorschijn. Dit hele tafereel, zo wordt me later verteld, wordt op Mexicaanse kinderfeestjes altijd opgevoerd, waarbij de jarige dan de bezem mag hanteren. Het schijnt pendant oid te heten, maar daar ben ik nog niet helemaal achter. Hoe dan ook, een verjaardag om niet meer te vergeten.