Catalina State Park (zondag 12 maart, eerste vrije dag)

Om een uur of vier was ik wakker en hoorde ik honden blaffen. Ik dacht althans, dat het honden waren. Maar ik begon te twijfelen en me af te vragen, of het geen coyotes waren. Navraag bij het ontbijt leert inderdaad, dat het coyotes waren. Ik ben er niet bang voor geweest, maar het gehuil van deze beesten geeft toch wel een vreemd gevoel, als je het voor het eerst hoort. Ontbijt is vandaag om 8.00 uur. Voor een zondag vind ik dat nog steeds redelijk op tijd, maar afgezet tegen een fietsdag lijkt het op uitslapen. Met Paul nemen we de dag door. Hij heeft vanmiddag om vijf uur een afspraak met kennissen. Ik zou wel meewillen, maar ik denk, dat Piet er weinig aan heeft. De kennissen komen binnenkort naar Nederland en zouden van mij het een en ander willen horen. Ik bied Paul aan om door te geven, dat ik wel een dagje met ze op stap wil in Amsterdam. Dat vindt Paul een goed alternatief. Piet en ik hebben zo de mogelijkheid om vandaag Tucson te bezoeken. Eigenlijk had ik gepland om vandaag mijn blog bij te werken, maar een bezoek aan Tucson vind ik ook prima. We komen hier per slot van rekening niet elke dag. Eerst gaan we echter met z'n drieën naar de kerk. Paul regelt een Über, die ons komt ophalen in het park. Het is ongeveer 20 minuten rijden naar de kerk, waar we gisteren min of meer langs gefietst zijn. Het is de kerk van Sint Marcus. De kerk heeft duidelijk Spaanse invloeden qua bouw. Voor de kerk staat een groot beeld van Marcus. We zijn mooi op tijd. Ik heb zo de gelegenheid met Paul (of andersom) om een Überapp en een "visit-city-app"  op mijn telefoon te downloaden. Ik blijf stappen maken. De kerk is goed gevuld. Het evangelie gaat over de ontmoeting tussen Jezus en een Samaritaanse  vrouw bij een bron. Weliswaar betreft dit ook water in overdrachtelijke zin ("wie uit deze bron drinkt, zal geen dorst meer krijgen"), maar het moge duidelijk zijn, dat water in dit gebied van levensbelang is. Na de dienst helpt Paul mij nog om met mijn app een Über te regelen, waarna Piet en ik naar Tucson vertrekken en Paul terug gaat naar het park. De Über-chauffeur is er snel. We hebben aangegeven, dat we naar het historische centrum van Tucson willen en daar brengt hij ons dan ook naar toe. Onderweg vertelt hij, dat er vorige week aan twee kanten van de weg sneeuw lag en dat dat na een dag weer weg was. Voorts vertelt hij nog een en ander over de stad: 700.000 inwoners, snel groeiend, maar Phoenix is veel groter. We worden afgezet op wat inderdaad lijkt het oude centrum van de stad en dat ook blijkt te zijn. De Spaanse invloeden zijn overduidelijk te zien. Het is al behoorlijk warm. We besluiten om eerst wat te drinken in een restaurant, waar veel mensen al zitten te lunchen (of wellicht. brunchen). Veel gasten zitten buiten: dat is dan weer het voordeel van de warmte, tussen de planten en mooie muurschilderingen. Wij drinken onze cola wel binnen, omdat er buiten alleen plaats is om te eten. Na ons drankje lopen we een rondje, zien relatief kleine oude gebouwen/woningen en realiseren ons, dat er nog veel authenticiteit is overgebleven. Op de muren zijn prachtige schilderingen ("murals") aangebracht, zoals van cactussen, diverse dieren (schildpad!!) op een fiets etc. Ook zien we heel mooie geglazuurde tegelwerken, waarbij de "normale" situaties zijn omgedraaid (bijvoorbeeld een vogel, die naar een mens in een kooi kijkt). Dat is dan toch weer iets om even over na te denken. We lopen een rondje en komen dan weer bij ons restaurant uit. Het gebied, waarin we lopen, is deels afgesloten voor autoverkeer: dat geeft rust, al is het aantal auto's in de stad sowieso te overzien. We zijn ook vlakbij het Museum of Art: het museum ziet er mooi uit, maar we willen graag de stad zien en museumbezoek past daar nu niet bij. En mocht het museum al over een Vermeer beschikken, dan is die nu waarschijnlijk in Amsterdam te zien. We zien ook nog een wat kleiner, minder modern aandoend museum. Daar zie ik een groene lijn over het voetpad beginnen. Dat doet me denken aan de red line in Boston, die je op een gemakkelijke manier langs alle bezienswaardigheden van de stad brengt. We gaan het museum in en er is inderdaad een plattegrond van de stad met alle bezienswaardigheden op de groene lijn. De Mexicaaanse uitstraling van de stad wordt nog een benadrukt door de aan het museum hangende Mexicaanse vlag, waarmee Piet gaarne poseert. We volgen de groene lijn en komen direct bij het El Presidio:  het in Spaanse stijl opgetrokken gebouw voor de belangrijkste bestuurder van de stad. Het is een fraai gebouw met een prachtige koepel, mooie tuinen en een galerij aan de andere kant. Is de folder met de route wordt aangegeven, dat er Spaans/Moorse invloeden in het gebouw te vinden zijn, waarbij de bogen met name Moors aandoen. We zijn inmiddels door het gebouw gelopen en zie aldaar de groene lijn weer, die we braaf volgen. We zitten dan meteen meer in het zakencentrum. We pinnen, lopen verder en zien we een klassiek theater met een fraaie voorgevel naast een hele hoge kantorendag. Veel hoogbouw is er overigens niet in de stad. We lopen verder en zien een bankgebouw, dat waarschijnlijk uit de eerste helft van de twintigste eeuw zal dateren (en dat is inderdaad wat ruim ingeschat). De murals blijven ons verrassen. Ik ben zeker geen fan van graffiti, maar er is wel een verschil tussen graffiti en murals, zo is mijn bescheiden mening. Nu zien we er eentje met fraai gekleurde vogels en een Mexicaanse gitarist, die uiteraard een grote sombrero op zijn hoofd heeft. We lopen langs een heel klein eettentje, waar pizzapunten verkocht worden. We vallen voor de verleiding, wat volkomen terecht blijkt te zijn. Na deze smaakvolle, doch voedzame maaltijd gaan we verder met onze verkenning. Min of meer per ongeluk komen we bij het oude spoorwegstation, waar een oude locomotief staat. We lopen naar binnen en maken wat foto's. Piet is zeer enthousiast over de techniek van de locomotief en vertelt enthousiast, wat er allemaal in zit. De technische termen vliegen me om de oren, maar het zegt me verder niet zo veel. Dat het mooi gerestaureerd is, kan ik nog wel zien. We raken wat aan de praat met een vrijwilliger, die net zo enthousiast als Piet is. Daarom zit hij hier waarschijnlijk ook.  Ik heb inmiddels een standbeeld van twee mensen gezien: Earp en Holiday. Dat doet me denken aan Wyatt Earp en Doc Holiday van Gunfihgt at the OK Corral. Ik vraag aan de vrijwilliger, of dat klopt en hij bevestigt dat. Beide zijn hier geweest, maar de daadwerkelijke gunfight was in Tombstone. Daar gaan we nog naar toe. We verlaten het spoorcomplex (het huidige station is nog steeds hier gevestigd) en lopen verder, waarbij we weer op een mural stuiten, een hele grote en hele mooie van een zeer Spaans/Mexicaans aandoende jonge dame. Iets verderop is een binnenruimte met een mural, waarmee een oud beeld van twee fietsers uit pakweg het begin van de twintigste eeuw weer opgeroepen wordt: Tour de Tucson.  Ik heb inmiddels (....) in de gaten, dat we weliswaar de groene lijn volgen, maar de verkeerde kant op. Waarschijnlijk is het bij El Presidio al misgegaan, doordat we door het gebouw heen gelopen zijn en er aan de andere kant ook een groene lijn was. Voor de hele route hebben we geen tijd en dus proberen we de highlignts eruit te halen. We lopen naar de San Augustine kathedraal (toevallig eindigen we onze fietstocht in San Augustine) en gaan naar binnen. De buitenkant ziet er Spaans koloniaal uit en de binnenkant niet minder. Het lijkt erop, dat er net een paar doopjes zijn geweest gegeven de baby's en trotse ouders en overige familieleden, die er allemaal k(l)eurig gekleed uitzien. In Italië zouden ze ook nog zonnebrillen op hebben, maar die ontbreken hier. We lopen verder en komen op Broadway Street. Piet heeft overal ter wereld geschaatst, maar niet in New York: dit leggen we dus ook even vast. We lopen langs een maquette, die herinnert aan het Ardennenoffensief, wat Piet en mij brengt tot overpeinzingen over de jonge mensen, die hun leven voor onze vrijheid hebben gegeven (de bij Veenhuizen begraven vliegers worden daarbij ook in herinnering gebracht, omdat Piet nog niet zo lang geleden bij een herdenking van hen aanwezig is geweest). Het volgende standbeeld is een Spaanse soldaat in volle gevechtsuitrusting. Er wordt vermeld wie de beeldhouwer (sculptor) is. De fantasie van Piet slaat bij het lezen van de tekst even op hol: hij denkt, dat de afgebeelde persoon veel "scalps" veroverd heeft. We zijn weer ongeveer waar we begonnen zijn. Het is dus tijd voor een appje naar Über. Dat lukt echter niet: ik kan wel aangeven waar we naar toe moeten, maar niet waar we zijn. Ik vraag twee jonge dames om ons te helpen en na aanvankelijk enige aarzeling zijn ze zeer hulpvaardig. Ze proberen het eerst op mijn telefoon, maar dat lukt niet: het probleem is waarschijnlijk, dat ik geen WiFi heb. Ze vragen vervolgens, of we cash hebben. Dat hebben we. Ze proberen het dan op hun eigen telefoon, maar het tegoed op hun creditcard is niet voldoende. Vervolgens creëren ze met hun telefoon een hotspot voor mijn telefoon, zodat het alsnog via mijn telefoon kan (en dan te bedenken, dat ik een dag geleden nog niet eens wist, wat een hotspot was). Hoe dan ook, het lukt en even later is de chauffeur daar. Hij brengt ons keurig terug naar Catalina State Park. Onderweg vertelt hij nog, dat in Tombstone elke dag nog The gunfihgt at OK Corral gere-enact wordt. Ik vraag me af, of ze in de volgende stad hetzelfde doen met Old Shatterhand en Winnetou: nu slaat mijn fantasie dus even op hol.

We zijn mooi op tijd terug in Catalina State Park. Ik vraag me al wel een paar dagen af, hoe ze aan de naam Catalina komen. Dat is een naam, die ik ken uit De Catilinae coniuratione van Sallustius (Quaequo usque tandem, Catilina, abutere patientia nostra; mijn oud-klasgenoten, die mijn blog lezen, zullen dit ongetwijfeld nog kunnen vertalen; voor de andere lezers is het niet interessant). Een antwoord op mijn vraag heb ik overigens nog niet. We verblijven wat in de chillzone. Gene (de mannelijke helft van de tandem) komt dan met een gitaar, speelt en zingt. Hij heeft de tekst en muziek van de liedjes op een tablet en kan dan uitzoeken, wat hij wil. Hij speelt o.a. Stand by me (Ben E. King), Turn, turn, turn (The Byrds) en Teach your Children (Crosby, Stills, Nash & Young). Ik zing al gauw mee en als Piet erbij komt, doet hij uiteraard ook mee. Engelsman David speelt vervolgens What shall we do with the drinken sailor: ook altijd leuk. Het kampvuur ontbreekt nog, maar de sfeer is goed. Paul komt even later terug van zijn etentje met zijn kennissen. Hij is opgelucht ons te zien: waarschijnlijk zag hij ons al ergens in Tucson rondlopen op zoek naar een Über-chauffeur. Ik ontmoet zijn kennissen ook nog even: ze zijn in Amsterdam, als ik nog in de VS ben. Mijn aanbod vervalt dus. Als ik in de avond mijn tanden ga poetsen en in het donker buiten loop, valt me op hoe mooi de sterrenhemel is: heldere nacht, geen lichtvervuiling en dus veel sterren te zien. Het doet me denken aan de enige keer in mijn leven, dat ik buiten geslapen heb: dat was bij Ayers Rock in Australië en daar was de sterrenhemel ook heel mooi. En er was iemand bij de groep, die een aantal sterren kon aanwijzen: dat maakte het nog leuker.