Milton -DeFuniak Springs (dinsdag 18 april, 39e fietsdag + woensdag 19 april, 40e fietsdag)

Het is vannacht redelijk koud: dat zal met uitstraling bij een heldere hemel te maken hebben. Als ik uit mijn tentje kom, is de zon nog bija niet te zien en de warmte moet toch echt van de zon komen. Even doorbijten dus. Het was vannacht ook behoorlijk lawaaierig: ditmaal veroorzaakt door over de Interstate 10 razende auto's ten gevolge van het feit, dat de campsite bijna tegen de Interstate aan gelegen is (en Old Highway 90 ligt er nog dichterbij). Het ontbijt is net als het diner gisteren in het clubhouse en dus binnen: dat is dan aangenaam. Het smaakt ook nog goed: ik zal straks moeten afkicken van bagels met eieren en muffins bij het ontbijt. Ik ga toch maar in korte broek beginnen: de zon zit er al aan te komen. Een (dik) jasje is nog wel lekker. Even na 8.00 uur verlaten we de mooie campsite van KOA. De RV-parken in dit land zijn niet verkeerd (en de RV's, die er staan overigens ook niet: die dingen kosten toch gauw iets van 200.000 tot aan 300.000 dollar per stuk en ik heb er al duizenden van gezien, doorgaans in gebruik bij oudere Amerikanen, wat niet geheel onlogisch is, nu de jongeren in deze periode van het jaar waarschijnlijk aan het werk zijn). We rijden vanaf de campsite terug naar de Old Highway 90 en gaan nu gelukkig wel de goede kant op: je moet er toch niet aan denken, dat je de verkeerde kant op zou gaan. Ik heb gisteren op een vraag van Barb nog aangegeven, dat we volgens mij wel de goede route volgen in die zin, dat van west naar oost mij beter lijkt dan andersom: we hebben nu aan het eind de wat gemakkelijker ritten en kunnen ons ook wat meer als toerist gedragen. Dat is toch beter dan wanneer het eerst wat gemakkelijker is en dan moeilijker wordt. Het weer speelt daarbij uiteraard ook een belangrijke rol en is moeilijk te voorspellen. Barb heeft gisteravond ook nog aangegeven,  dat de inschrijving voor C2C 2024 vandaag open gaat en dat ze bezig is met een noordelijke route (dat wordt 65 dagen met meer heuvels en grotere afstanden per dag) en met een route van Maine naar de Key's van Florida: dus van noordoost naar zuidoost. Voor de liefhebbers dus....

Het is druk op de Highway 90 E. We hebben een smal stukje van de weg, afgezet met een witte streep en dat moet ons beschermen tegen de auto's. Ik heb net gelezen, dat het aantal verkeersdoden in Nederland toeneemt, met name onder fietsers. Ik combineer beide zaken maar niet. We rijden door een bosachtige omgeving met soms een woning, heel soms wat agrarische activiteiteten, soms wat andere activiteiten, zoals een camping of een RV-park. Er loopt ook een spoorlijn langs de weg: ik zie en hoor evenwel geen treinen. De spoorlijn is aanvankelijk links van ons, terwijl de Interstate 10 even rechts van ons is. Veel ruimte voor activiteiten is er dan ook niet. We zijn nu wel verder van de zuidkust af en meer het land ingegaan: van de Golfkust hebben we dus definitief afscheid genomen. Tijdens een stretchbreak maak ik foto's van Jenny, Teresa, JJ en David, die ons inhalen. Sean is dan blijkbaar even zoek. Later blijkt, dat hij een Amerikaans nummerbord probeert te regelen. Dat lukt (het zou in de avond naar het RV-park gebracht worden, maar dat gebeurt helaas niet). Na 24 mijl hebben we onze eerste sagstop. Het is er druk: het peloton zit dan nog dicht bij elkaar. De eersten vertrekken, als wij aankomen: dat geeft weer wat ruimte. Piet is blij met zijn nieuwe fiets: de greep is wel ietsje anders en soms stoot hij met zijn handen tegen het iets anders staande stuur, maar daar is overheen te komen: weer kunnen schakelen is belangrijker.

We gaan verder en passeren Crestview. Dat presenteert zich als een historisch stadje, maar de Highway 90 gaat om het stadje heen en wij blijven op de Highway. Het beeld van de Highway en de omgeving verandert niet. We fietsen min of meer om eventueel aanwezige plaatsen heen, zien wat woningen, hier en daar wat (deels agrarische) activiteiten, maar zeker niet veel, af en toe iets, dat lijkt op een camping (wat RV's bij elkaar) en veel auto's. We raken wel steeds meer van de Golfkust af: dat is logisch, omdat we naar de Atlantische Oceaan moeten en liefst in een rechte lijn. We worden even opgeschrikt, als we David, Sean, Jenny en Teresa inhalen, die vragen, of we een band bij ons hebben. We hebben wel een tube (binnenband), maar geen tyre (buitenband) en die hebben ze nodig, omdat de buitenband van David ontploft is (Hal reed op dat moment naast David en dacht, dat er een autoband ontplofte: zo'n knal gaf het). Wij kunnen David niet helpen en rijden dus door. Na 43 mijl stoppen we voor de lunch van vandaag bij Simply Good BBQ Country Cooking. Dit is zo'n typische, niet aan een keten gerelateerd restaurant met een nostalgisch interieur en drie oudere dames, die de boel regelen. Er zitten al wat medefietsers en er komen ook diverse Amerikanen. Kortom, druk, gezellig en sfeervol. Ik bestel deze keer voor Piet en mij op naam van William (ik heb eerder  Holland geprobeerd, dat niet werkte en de naam Wim kennen ze ook niet en dus lijkt William een logisch alternatief. Het blijkt toch lastig, ook al wordt onze bestelling bij de goede tafel afgeleverd. Niet onbelangrijk: het smaakt goed. Jenny, Teresa en Sean komen ook binnen: wachten op David heeft geen zin. Mechaniciën Lance moet voor een nieuwe band zorgen. Ik neem nog wat foto's van het interieur. Er hangt oa een poster van een concert op 26 juni 1956 in het Cow Palace in San Francisco met als optredende artiesten Bobby Darin, Chubby Checker, Paul Anka (en Annette, maar dat zegt mij niks), Buddy Holly, Chuck Berry en The Platters en (als speciale gasten The Everly Brothers, Fats Domino en Bill Haley & The Comets. Als je dat concert bijgewoond hebt, dan heb je een flink deel van de opkomst van de popmuziek meegemaakt. Voor mij was het in ieder geval iets te vroeg (maar The Everly Brothers heb ik later alsnog gezien). De dames van het restaurant hebben inmiddels in de gaten, dat ze gasten hebben, die op hun beurt wielergeschiedenis schrijven, en gaan naar buiten om onze fietsen te fotograferen. Wellicht hangt de daarvan te maken poster over 67 jaar nog in het restaurant. Menselijkerwijze gesproken kan ik dat niet meer controleren. We verlaten het restaurant en beginnen aan onze laatste 10 mijl. We gaan weer de Highway 90 E op en verlaten die na 6 mijl om het bord met Sunset King Resort te volgen: het RV-park, waar we overnachten. Vier mijlen over een rustige weg door het bos verder zijn we bij het RV-park. Weer 55 mijl, die afgevinkt kan worden. We zoeken de chillzone op en nemen een drankje: chocomel. Het is nu toch wel behoorlijk warm en het zwembad lonkt. Naast het zwembad is nog een groot meer. Gisteravond is evenwel duidelijk gezegd, dat we daarin niet mogen zwemmen: alligators. Teresa, woonachtig in Florida, heeft daar nog het volgende aan toegevoegd: "In Florida, when there is water, there is alligator". Duidelijk dus. Mijn tent is nog niet opgezet, maar mijn tassen staan al wel klaar. Ik zoek in mijn tassen naar mijn zwembroek, maar kan die niet vinden: lastig. Ondertussen wordt mijn tent opgezet. Als die staat en ik hem open om mijn tassen erin te deponeren, zie ik mijn zwembroek liggen: dat valt weer mee. Omkleden en naar het zwembad, waar ook nog een hot tub is. Dit is toch wel anders aankomen dan ruim een maand geleden in Arizona oid. Maar wel lekker, zeker ook omdat de zon flink zijn best doet. Dat "Sunshine State" blijkt nu al te kloppen. Ik werk vervolgens even aan mijn blog, loop naar het meer om foto's te maken (er komen wel schildpadden te voorschijn, die duidelijk de indruk wekken soms gevoerd te worden: ze komen aanzwemmen met hun bek boven water en omhoog, maar geen alligators) en vraag een crewmember, die al meerdere fietsers geknipt heeft, om ook mijn haar te knippen. Dat gebeurt even later. Nu maar hopen, dat ik niet als Samsom daardoor mijn krachten verlies. Voordeel voor mij is in ieder geval, dat het crewmember geen Delilah heet, maar Mischa. 

Het avondeten is in het clubhuis en wordt door het management van RV-park geregeld. Het smaakt uitstekend. Het hele RV-park maakt overigens een uitstekende  indruk: het is schoon, er zijn voldoende en goede faciliteiten (zwembad en hottub, maar ook toiletten en douches) en het is rustig. Dat heeft uiteraard te maken met het feit, dat er nu alleen maar snowbirds zijn (dat zouden wij minder eufemistisch "grijze plaag" noemen) en geen mensen met kinderen of zich misdragende jongeren. Na het eten werk ik nog even aan mijn blog. Ik ga wat laat naar bed, maar morgen mogen we pas om 8.00 uur vertrekken: dat geeft weer wat ruimte.

DeFuniak Springs - Marianna (woensdag 19 april, veertigste fietsdag)

Het is wat minder koud in de ochtend dan gisteren, maar toch nog frisjes. Ik meld me om 7.15 uur in het clubhuis, waar ons ontbijt geserveerd gaat worden. De yoghurt kan al genoten worden. De warme hap bestaande uit eieren, bacon/sausages en pancakes laat nog even op zich wachten. Als ik mijn yoghurt op heb, is het zover: goede timing dus. Vlak voor het vertrek belt Piet nog even met Nel: alles goed in Nederland en alles goed in de VS, behalve de fiets, maar dat probleem zou vandaag opgelost moeten kunnen worden. Piet gaat in ieder geval van start met de fiets, die hij gisteren ook gebruikt heeft. We rijden over de weg, waarover we vanaf de Highway 90 E naar net RV-park gekomen zijn, ook weer terug. Bij de kruising met de Highway 90 gaan we niet west naar Crestview, waar we gisteren langs gereden zijn, maar oost naar DeFuniak Springs. Na een mijl of 8 (met al een lekker zonnetje) komen we in DeFuniak aan en dan met name in het oude centrum. Chris was gisteravond bij de rijdersbijeenkomst enthousiast over dit plaatsje (en dan met name een coffeeshop) en daarom wil Paul de coffeeshop bezoeken. Ik vind het nog wat vroeg voor koffie (of eigenlijk voor een stop), maar ik ben gauw om, als we het oude centrum inrijden en de Circle Drive volgen. We zien fraaie, oude gebouwen aan een concentrisch meer. Als we de Circle Drive volgen, worden de gebouwen woonhuizen, maar ze zijn er niet minder fraai om. Ik stop meteen om wat foto's te maken, terwijl de rest doorrijdt: "We gaan toch naar de koffieshop en ze zullen me wel opvangen", is mijn terechte gedachte. De koffieshop is iets van de route, maar dat mag geen naam hebben. Ik parkeer mijn fiets ook bij de koffieshop en maak nog wat foto's, oa van het treinstation station en een oude locomotief, die daarbij staat. Ik loop ook nog even naar het meer zelf en kan daar zien hoe mooi rond het is en wat foto's maken met het merk op de voorgrond en wat gebouwen op de achtergrond. Het is dan tijd om zelf ook even de koffieshop in te gaan, waar crewmembers Lance en Laura ook al zijn. Paul en Rick nemen ook nog wat lekkers bij de koffie, maar Piet en ik houden het bij cappuccino: ook heel lekker. In de koffieshop hangt een vanuit de lucht genomen foto van het meer: daarop kan je zien hoe mooi rond het meer is. Ik maak er een foto van, maar mijn eigen reflectie in het meer heeft geen goede uitwerking op de foto: helaas. Hoe dan ook, het is een bezienswaardig stadje. Bij een bezoek aan Florida zou ik DeFuniak Springs op het lijstje zetten. 

Het moge duidelijk zijn, dat we niet de Atlantische Oceaan gaan bereiken, als we in DeFuniak, hoe "schoon" ook, blijven hangen. We stappen dus weer op de fiets, rijden een paar keer over de spoorlijn en komen zo weer op de Hihgway 90 E. Daar zullen we de rest van de dag ook op fietsen. Het feit, dat de Interstate 10 hier vrijwel parallel loopt met de Hihgway 90 zorgt ervoor, dat er niet zoveel grote trucks op de weg zijn, maar afgezien daarvan gaat er toch nog wel het nodige autoverkeer vlak langs ons. Wij hebben nog steeds een met een witte lijn (en af en toe een soort kleine rumble stones: oneffenheden, die de chauffeur erop attent moeten maken, dat hij bezig is van de weg af te geraken) afgezette "eigen ruimte" van pakweg 80 centimeter, soms iets meer en soms iets minder. Na 22 mijl zijn we bij de eerste sagstop: door ons bezoek aan de koffieshop zijn we de laatste. Ik vertel Jim en Sharon, dat DeFuniak Springs een prachtig plaatsje is. Ze zijn van plan er naar toe te gaan voor de lunch: dat past goed. Ik spring wat uit de band door aan mijn gebruikelijke appel en banaan een mandarijn toe te voegen: wat extra vocht kan vandaag geen kwaad.

We gaan weer verder en rijden langs Ponce de Leon (Leeuwenbrug? Volgens mij zijn er geen leeuwen in Florida) en steken vervolgens de Choctawhatchee River over: een behoorlijk grote rivier. Dat is een naam, die past bij andere Indiaanse namen als Tallahassee en Chattanooga, al kan ik er nog geen liedje aan verbinden. Indiaanse namen lijken in dit gedeelte van de VS sowieso vaker voor te komen. De omgeving blijft groen. Heel af en toe zie ik iets, wat op een farm lijkt, maar ik zie slechts eenmaal wat koeien en eenmaal een perceel akkerbouwgrond, maar of daar wat op geteeld wordt? Als Paul als vierde rijdt, klinkt ineens uit zijn mond de gevreesde kreet "Flat tyre" (lees "tube"). Gezamenlijk lossen we het probleem op (mijn bijdrage bestaat uit het in het doosje stoppen van de lekke band: ik maak duidelijk vorderingen). "Dat hebben we snel geregeld", zegt Piet tegen mij. "Verstappen zou trots op je zijn", zeg ik tegen Piet. Vervolgens moet ik aan Paul en Rick uitleggen wie Max Verstappen is: blijkbaar is Formule 1 in de VS niet zo heel erg populair. We gaan verder en passeren Alligator Creek. Ik stop om over de brugleuning te kijken. Als er ergens alligators zijn, is het hier wel, maar hoe ik ook speur: ik zie alleen een schildpad op een droog plekje. Toch heb ik bij dit soort plekken altijd iets van: "Ik zie hem niet, zou hij mij wel zien?" Ik ga het maar niet proberen, maar ik zou voor geen goud hier zwemmend de rivier oversteken.  Ik ben vlak voor de tweede sagstop gestopt bij de Alligator Creek. De andere drie zijn doorgereden en ik moet dus achter ze aan. Als we in Chipley aankomen, de tweede sagstop, zie ik ze nog niet. Ik kijk net op mijn GPS, als ik Piet naar me zie zwaaien: gevonden. We zijn dan meteen bij de tweede sag, bemand door Sherry en Rose. De tweede sag is zoals gezegd in het plaatsje Chipley. De Highway 90 gaat er langs, de Interstate gaat er langs en er loopt nog een spoorbaan doorheen. Dat spoor hebben we al de hele dag aan onze zijde, maar ik heb nog geen trein gezien of gehoord. We gaan eten bij een lokaal restaurantje, gerund door twee dames. Piet en ik houden het bij een sandwich kip met patat: het smaakt uitstekend. We nemen er ook nog ieder een flesje cola bij: de vochtconsumptie is de laatste dagen weer behoorlijk toegenomen. Het is dan ook warm, als we midden op de dag fietsen en dat doen we nu, mede door het aangename verpozen in DeFuniak Springs. We zoeken de Highway 90 E weer op en fietsen verder. Er verandert weinig aan de omgeving. We passeren Cotondale en stoppen even daarna voor een stretchbreak. We worden dan ingehaald door Susan en Jody, wier beeld ik vastleg: het is altijd leuk onderweg bekenden te zien.... Het is nog een mijl of 10 naar Marianna, de aankomstplaats van vandaag. Paul geeft aan dat als hij een bepaalde winkel ziet, hij daar nog even een boodschap wil doen. Piet rijdt op kop en ik als tweede, als ik bijna in een heel groot gat rij. Piet rijdt meer aan de wegkant van "het fietspad" en ik aan de "graskant". Piet ziet het gat laat, waarschuwt nog wel, maar ik zit zo dicht op hem, dat ik het bijna niet meer kan ontwijken. Een snelle reactie en veel mazzel voorkomen erger. Een probleem bij dit gat (een soort zinkgat) is, dat het dezelfde kleur heeft als de weg: daardoor zie je het pas laat (David vraagt later op de avond, of iemand het gat nog gezien heeft en ik kan dat dus beamen...). Als we in Marianna aankomen, gaat Paul al snel naar de door hem bedoelde winkel. We rijden met z'n drieën door. Marianna is een behoorlijke plaats met zo te zien ook interessante gebouwen, maar wij fietsen door (en ik rij zelf op kop...). Als we van de hoofdweg af zijn, rij ik nog bijna tegen een voetganger, die al dromend de weg oversteekt en nergens naar kijkt. Ik kan hem nog net ontwijken. Dat zijn twee bijna-ongelukken in een kwartier: te veel. We moeten dus geconcentreerd blijven. We zijn op zoek naar Milk and Honey Frozen Yogurt en die vinden we uiteindelijk ook. Hier kan je in een bekertje verschillende soorten ijs doen (het heeft veel weg van softijs) en vervolgens reken je per gram af. We zijn gisteravond al gewaarschuwd en Rick waarschuwt ons nog een keer. We houden het leuk. Het smaakt heerlijk, al moet ik na de eerste twee schepjes wel even wachten: ik voel het gaan en het is wel erg koud. Daarna gaat het beter. We wachten een tijdje op Paul (we genieten buiten van onze ijsjes) en die komt net als wij weggaan. Hij kan de verleiding van de Frozen Yogurt ook niet weerstaan. We fietsen gedrieën nog één mijl naar de verblijfplaats voor de komende nacht: Florida Caverns RV Resort. Als we er aankomen, hebben we er weer 69 mijl op zitten. De finish komt dichtbij, maar ik heb vandaag toch twee keer ervaren, dat het nog zomaar kan misgaan. Maar ik heb al besloten om dan een keer terug te gaan naar de VS om het ontbrekende eind zelf toch te rijden. Het is evenwel niet de bedoeling, dat het alsnog misgaat. Mijn tentje staat al, als we aankomen fietsen. Er is een zwembad: dus zwembroek aan, even zwemmen en even zonnen. Heerlijk!!! Mason en Alex hebben weer voor een heerlijk diner gezorgd: dat moet ook, want we moeten blijven eten. Er is uiteraard ook een meer bij het RV-park en uiteraard mag je daarin niet zwemmen en uiteraard zitten daar alligators in. Ik loop er na het avondeten nog even naar toe. Ik zie geen alligators, maar ik heb het bord "no swimming" niet nodig om op het droge te blijven. Ik ben bang, dat het anders alsnog misgaat met de fietstocht en dat er voor mij geen volgend jaar is om de fietstocht af te maken. Ik ga naar mijn tentje: aan mijn blog werken.