Pensacola - Milton (maandag 17 april, achtendertigste fietsdag)

We mogen vandaag om 8.00 uur vertrekken en iedereen is er klaar voor. Bijzonder is, dat we voor vandaag voor een korte (32 mijl) of een lange (54 mijl) route kunnen kiezen. De lange route maakt een loop (rondje) door het Blackwater Forest. Uiteindelijk komen beide routes in Milton aan. De keuze dient na het bereiken van de eerste sag op 22 mijl gemaakt te worden. We rijden eerst min of meer door het centrum van Pensacola (een stadje, waar het nodige te beleven is, zoals ik gisteren al gezien heb, totdat we Pensacola Bay bereiken. Pensacola ligt prachtig aan deze baai, goed beschermd tegen de directe invloed van de zee. We zien een weg (brug) naar een schiereiland gaan (zo'n weg noemen ze dan een "causeway") en daarvan zien we er vervolgens meerdere: er liggen meer eilandjes voor de kust. We rijden noordwaarts langs de baai met links huizen en rechts groen en water. Het uitzicht is fraai en dat heeft zeker ook met de zon te maken. We gaan vanuit Pensacola Bay de volgende baai in: Scambia Bay. De namen verraden Spaanse invloeden. We zien aan onze linkerhand weer een grote causeway:  dat is de Interstate 10, die over Scambia Bay heengaat. Wij blijven de kustlijn volgen, gaan via diverse bruggen over het estuarium van Scambia Bay (ik stop nog wel om wat foto's te maken) en komen dan op de Old Highway 90 E te rijden. De weg is behoorlijk druk. Er is wel een fietspad, maar dat is dan ongeveer 75 centimeter van de weg, aangegeven met een witte streep en links scheuren de auto's je voorbij. Wel opletten dus, maar dat doen we. JJ rijdt vandaag weer eens met ons mee: één persoon extra is ook weer wat meer opletten. Na 24 mijl zijn we bij de eerste sagstop: het is hier nog behoorlijk druk. Piet en Rick gaan de korte route rijden. Piet krijgt moeilijk duidelijkheid over de vraag, of er grote heuvels in de lange route zijn, durft het risico niet aan en kiest dus voor de veilige weg: heel verstandig. Dat Rick met hem meegaat, komt mooi uit: die heeft GPS en ze gaan samen lunchen. JJ, Paul en ik nemen de lange route. In het begin moeten we heel veel wachten voor voorrangskruisingen: dat zou in verband met het steeds weer optrekken lastig voor Piet zijn geweest. Heuvels zie ik echter niet. Na deze kruisingen rijden we een park binnen: het Blackwater State Park. Dit is een mooi park met veel bos, wateren, waarin best alligators schuil zouden kunnen gaan, en wegen, waarop bijna geen auto's rijden, Ideaal dus om rustig doorheen te rijden en dat doen we dan ook. Opeens komen we dan toch nog een flinke heuvel tegen (4%): dat is niet heel steil, maar de heuvel is behoorlijk lang. Piet zou er wel bovenop gekomen zijn, maar het zou wel een flinke inspanning gevergd hebben. Af en toe stoppen we om wat foto's te maken. Het water in de riviertjes, beken en kreken is behoorlijk helder, maar ook roodkleurig. Het zou me niet verbazen, als hier ijzer in de grond zit. We krijgen nog wat heuveltjes, maar daar had Piet zich geen zorgen over hoeven te maken. Er rijden er meer van onze groep in het bos rond: de meesten doen de lange route. Barb, die zich gisteren weer bij de grope gevoegd heeft, fietst ook mee net als Sherry. Daarnaast zien we Hal en Cyndi alsmede David, Sean, Teresa en Jenny. Bij de tweede sagstop na 41 mijl is het dan ook behoorlijk druk, maar ook gezellig. De sagstop wordt gerund door Chris: de eerste keer. Meestal is hij overdag al met de route van de volgende dag bezig. Na de sagstop kruisen we de Blackriver en verlaten het park (JJ maakt nog foto's van me bij het bord).  Net voor we het spoor moeten oversteken om op de US Highway 90 te komen, zie ik iets bewegen op de weg: een slang. Ik stop. Paul fietst voor me en heeft hem niet gezien, JJ fietst achter me en stopt ook. Het is een zwarte slang, die niet groot is: kleiner dan één meter. Ik maak foto's. JJ schuift de slang met zijn voeten van de weg op het gras om te voorkomen, dat hij (de slang) doodgereden wordt. De slang gaat op zijn rug gaat liggen. "He plays dead", zegt JJ. Ik vraag hem, of de slang giftig is, waarop een ontkennend antwoord komt. De juiste soort weet hij niet te benoemen: hij ziet twee mogelijkheden, beide niet giftig. We gaan verder en komen alsnog op de US Highway 90 W: eigenlijk gaan we nu dus de verkeerde kant op. We komen daarna te rijden op de Florida Historic State Road uit 1921: de Old Brick Road. Dit doet me een beetje denken aan oude stenen wegen in Nederland en een heel klein beetje aan cobblestones. Opvallend is wel hoe smal de weg is: twee T-Fordjes zouden elkaar net hebben kunnen passeren, maar als wij er dan ook nog geweest zouden zijn, zouden we wel van de weg afgedrukt worden. Er zijn verschillende soorten stenen gebruikt, de meeste zijn rood, maar er zitten ook wel wat gele exemplaren tussen: Yellow Brick Road zou dan ook een onjuiste benaming voor de weg geweest zijn: niet overeenkomstig de werkelijkheid. Yellow Brick Road doet me dan weer wel aan Crocodile Rock denken, dan kom je vanzelf bij See you later alligator en is de cirkel weer rond. Op de brick road liggen nogal wat dennenappels. Ik vraag hoe ze in het Engels genoemd worden, nadat ik als voorstel rijder de andere twee voor de op de grond liggende "pineappels" gewaarschuwd heb en dan bedenk, dat pineappels ananassen zijn. Paul en JJ zullen dan ook raar opgekeken hebben van mijn waarschuwingen. Zij noemen de dennenappels "pinecones". Toch weer wat geleerd. Er ligt ook een hele tak van een dennenboom op de stenen weg, waar ik bijna tegen aan fiets. Blijven uitkijken dus. JJ en ik steken de Old Highway 90 over. Paul is dan nog niet te zien. JJ gaat alvast verder, omdat hij rechtstreeks naar het RV-park wil en niet wil lunchen. Ik weet, dat Paul naar het "waffle house" wil en dat wil ik niet, ik wil ook meteen naar het RV-park, maar besluit toch even op hem te wachten. Dat duurt nog vrij lang: blijkbaar is hij voorzichtig over de Brick Road gereden. We gaan gezamenlijk richting RV-park en Paul gaat vervolgens naar het net ervoor gelegen waffle house, terwijl ik naar het RV-park ga. Dat is nog een paar honderd meter met overigens wel een gevaarlijke oversteek van de Old Highway 90, maar dat gaat goed. Ik rij het terrein op, vind onze locatie en vervolgens ook mijn tent. Er is op het RV-park een zwembad, dat ik al gezien heb, toen ik het park opreed. Verschiilende van de fietsers waren er al. Ik besluit om ook naar het zwembad te gaan. Het water is niet warm, maar als je er eenmaal door bent, is het heerlijk. En de zon schijnt volop: op een ligstoel zitten of liggen is dus ook geen straf. Engelsman David komt even later aanzetten met een opblaasbare (groene) krokodil, blaast hem op en gaat ermee te water. Hij gaat met de krokodil een gevecht aan a la Crocodile Duncee in zijn goede tijd en wint glansrijk. De beelden komen ongetwijfeld op de site van Timberline. Ik speel later ook nog even met de krokodil in die zin, dat ik erop klim (dat valt nog niet mee) en me dan laat drijven: heerlijk in het zonnetje. Als ik het zwembad verlaat, kom ik Piet tegen: hij heeft heerlijk geluncht met Rick en krijgt morgen een andere fiets, zodat hij weer kan schakelen: prima dus. Ik ga wat aan mijn blog werken. Het avondeten vindt in het "clubhouse" plaats: gezellig en lekker. Er hangt een kaart van Amerika: ik moet toch even kijken, vanwaar we gekomen zijn en hoever we inmiddels zijn. We schieten op. Daarna nog even wat aan mijn blog werken. Dat lukt ook en ik kan mijn tekst ook nog verzenden.